Mess..

…και πάλι ξύπνησε με εκείνο τον κόμπο στο λαιμό…
Πάνε μέρες που κοιμάται και ξυπνάει έτσι.
Γιατι;;; Δεν ξέρει!!
Ως πότε;; Δεν ξέρει!!
Η έκφραση και η διάθεσή της δεν έχουν καμία σχέση με τη γιορτινή φορεσιά που έχει επιλέξει για το σπίτι της..

Ψάχνει να βρει την αιτία.
Παίρνει χαρτί και μολύβι, προσπαθώντας να αριθμήσει τα καλά και τα άσχημα στη ζωή της.
Αν η ζυγαριά γύρει προς τα άσχημα, τότε θα καταλάβει τι φταίει..

Χωρίζει το χαρτί στη μέση. Αριστερά τα καλά, και δεξιά τα άλλα, εκείνα που πονάνε..
Η αριστερή πλευρά γεμίζει. Δεξιά ελάχιστα..

Γέρνει προς τα πίσω το κεφάλι της, για να εξετάσει καλύτερα το χαρτί του απολογισμού…
(Συμβουλή του καθηγητή των μαθηματικών της Β’ Λυκείου..)
Χαμογελάει. Δεν τα ΄χει καταφέρει και άσχημα..
Μπορεί η ζωή να μην της χαρίστηκε, αλλά δεν τα έχει καταφέρει και άσχημα ως τώρα..
Τότε γιατί;; Τι της λείπει;;
Τι προκαλεί εκείνο το κενό που έχει χαράξει πορεία από το στομάχι ως το λαιμό και πάλι κάτω;;;

Τα μάτια γεμίζουν για άλλη μια φορά δάκρυα.
Πόσες φόρες ακόμα;; Μα καλά αυτά τα δάκρυα δε στερεύουν ποτέ;;
Τα σκουπίζει αποφασιστικά και γυρνά στον απολογισμό της..

Το Νο 13 της πρώτης στήλης έχει παραμορφωθεί. Τα δάκρυα αλλοίωσαν τόσο το χαρτί, όσο και τα γράμματα..
Προσπαθεί να διαβάσει τι είχε γράψει εκεί;;; «Είμαι ευτυχισμένη»
Είμαι;; Αναρωτιέται;;
Και αν είμαι τότε τι είναι αυτό που αλλοίωσε τη φράση;;
Και γιατί αυτή τη φράση;;;

Αρχίζει και βάζει ερωτηματικά δίπλα στις φράσεις της αριστερής στήλης..
Ένα, δυο, τρια, πεντε, δεκα, δεκαπέντε..
Η στήλη γεμίζει ερωτηματικά..

Αντιθέτως, οι προτάσεις της δεύτερης στήλης έχουν εξ αρχής επιλέξει ως σημείο στίξης
το θαυμαστικό.. Επαναλαμβανόμενο πολλές φόρες..

Αυτή τη φορά τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα..
Δεν μπορεί!!! Σκέφτηκε..
Μάλλον είμαι υπερβολική.. Μάλλον, ε…ίσως…μπα…δεν μπορεί.. εγώ…
Βλακείες!!!!

Τσαλακώνει το χαρτί, σηκώνεται και πηγαίνει προς το δέντρο για να ισιώσει την κορυφή που δείχνει
να προσπαθεί να ακουμπήσει τη φάτνη!!!
Όλα πρέπει να είναι τέλεια, ή έστω να δείχνουν …

Όλα είναι όπως πριν, όπως 10 χρόνια πριν!!

Πολλά χρόνια πριν, με χαρακτήριζε μια έντονη βιβλιοφαγία…
Έκανα τα πάντα, για να καταφέρω να ξεκλέψω χρόνο από τα διαβάσματα του σχολείου,
για να καταφέρω να φτιάξω ένα φραπεδακι,
να κάτσω στο πρώτο σκαλάκι του δωματίου μου και να ταξιδέψω σε κόσμους μακρινούς,
μέσα από τις σελίδες ενός Βιβλίου..
Οι χιλιάρες (σελίδες) έφευγαν μέσα σε δυο-τρεις μέρες…..
Δεν κοιμόμουν, δεν έβγαινα από το σπίτι, δεν πολυδιαβαζα τα μαθήματα μου,
μονό και μονό για να τελειώσω το Βιβλίο που είχα ξεκινήσει,
και όταν αυτό τέλειωνε,
απογοητευόμουν επειδή έπρεπε να γυρίσω στην πραγματικότητα…

Αγόραζα Βιβλία το ένα πίσω από το άλλο..
Και διάβαζα.. διάβαζα.. διάβαζα…
Μέχρι που μια μέρα ξεκίνησα ένα Βιβλίο που δεν μου άρεσε..
Διάβαζα σελίδα τη σελίδα με το ζορι..
Διάβασα καμία διακοσαριά σελίδες, και κατάλαβα πως δεν…
Δεν με ευχαριστούσε, δεν με ταξίδευε, δεν μου δημιουργούσε εικόνες ούτε συναισθήματα.
Δεν περίμενα πως και πώς να τελειώσω τα μαθήματά μου, ώστε να συνεχίσω να διαβάσω το Βιβλίο μου..
Και τότε το παράτησα.
Κάτι είχε αλλάξει.
Δεν ξαναγόρασα Βιβλίο από τότε.
Έτσι ξαφνικά.
… αλλά μου έλειπε τόσο αυτή η αίσθηση..

Στα χρόνια που πέρασαν, έπεφταν κατά καιρούς Βιβλία στα χέρια μου, που είτε τα διάβαζα με το ζόρι,
είτε τα ξεκινούσα και τα άφηνα στη μέση, είτε δεν τα άγγιζα ποτέ, και τα άφηνα να σκονίζονται, μέχρι να επιστραφούν
στον ιδιοκτήτη τους.
Δεν κατάφερναν να με σηκώσουν ούτε ένα εκατοστό από το έδαφος..
Μου φαίνονταν κενά και αδύναμα..
Το Θ ήταν τόσο διαφορετικό. Η γραμμή του κέντρου δεν είχε κανένα χαρακτήρα.
Το Ν ανίσχυρο. Το τελείωμα της δεξιάς γραμμής δεν μπορούσε να μου δείξει το δρόμο…
…και σίγουρα το Ω δεν ήταν η είσοδος για κανένα κόσμο..
Το ίδιο συνέβαινε με όλα τα γράμματα…
Απογοητευόμουν. Πίστευα πως είχα χάσει τη «φόρμα» μου, πίστευα πως ίσως μεγάλωσα αρκετά
για να μπορώ να κάνω όσα έκανα παλιά με τα Βιβλία μου…

Σκέφτηκα λοιπόν να αγοράσω Βιβλία με νεράιδες και ξωτικά.. Ήμουν σίγουρη πως θα κατάφερναν
να με κάνουν να χρησιμοποιήσω τα φτερά μου..
Ίσως να έφταιγε το timing, που τα φτεράκια ήταν πληγωμένα, αλλά πάλι δεν κατάφερα και πολλά…
Το ταξίδι ήταν σύντομο..
Εγκατέλειψα και πάλι την ιδεα..

..και ο καιρός περνούσε. Βρήκα άλλους τρόπους για να ταξιδεύω,
Τα μόνα Βιβλία που αγόραζα για καιρό, ήταν Βιβλία με χάρτες, βουνά και ποτάμια,
που με οδηγούσαν σε ταξίδια και αποδράσεις πραγματικές…
…αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο..
Τίποτα μέχρι..
Χθες μια ασήμαντη αφορμή (που ίσως δεν είναι και τόσο) με οδήγησε μέχρι το βιβλιοπωλείο..
Αγόρασα τρία Βιβλία.. Δεν έχει σημασία ποιά.
Ανυπομονούσα να σχολάσω από τη δουλεία και να πάω σπίτι για να ξεκινήσω..
Το πρώτο, ξεκίνησα να το διαβάζω στο αυτοκίνητο. Ανυπομονούσα να με πιάσει το φανάρι
Για να διαβάσω άλλες πέντε σειρούλες..

Πήγα σπίτι και έβαλα τα Βιβλία μου στο κομοδίνο..
Το μωρό μου κατάλαβε τη διαφορά..
-Τι έκπληξη είναι αυτή;;; Βιβλία και πάλι;;;
-Ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσω τις απλίκες..
Θυμάσαι που σου έλεγα να τις βάλουμε,
για να μπορώ να διαβάζω στο κρεβάτι;;;;
-Να υποθέσω πως δεν θα δούμε ταινία μαζί ε;;
Θα δω τον αγώνα τότε..
Χαμογέλασα πλατιά..
Έκανα μπανάκι, έβαλα πυτζαμούλες και χώθηκα στο κρεβάτι..
Έκλεισα την πόρτα του δωματίου και έμεινα μόνη με τα Βιβλία μου..
Διάβαζα ασταμάτητα.. και επιτέλους ένιωσα τη διαφορά..
Ένας κόσμος από εικόνες και συναισθήματα απλώθηκε μπροστά μου…
Όλα ήταν όπως πριν, όπως 10 χρόνια πριν..

Πήγε τρεις τα ξημερώματα, για να το πάρω απόφαση να αφήσω το Βιβλίο από τα χέρια μου..
Τα μάτια μου έτσουζαν αλλά δεν ήθελα να σταματήσω.
Έπρεπε όμως .. Το πρωί δεν θα μπορούσα να ξυπνήσω..
Τέσσερεις ώρες μετά, και λίγο πριν φύγω για τη δουλεία, έβαλα το Βιβλίο στην τσάντα μου.
Όλα είναι όπως πριν, όπως 10 χρόνια πριν….

....Θέλω κυριακάτικες καθημερινές!!!

Θέλω να έρθει η Πέμπτη, και εγώ να μη χρειάζεται να πάω στη δουλειά.
Να χτυπήσει το ξυπνητήρι, και εγώ να το κλείσω και να έρθω να χωθώ στην αγκαλιά σου. Να χουζουρέψουμε μέχρι τις 12..

Να κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά και να μη μας βρίσκει κανείς, επειδή θα έχουμε κλείσει τα κινητά μας.

Να βγούμε στα μαγαζιά όλη μέρα, να χαλάσουμε όλα μας τα λεφτά στα ψώνια και να κρατήσουμε ίσα ίσα για δυο καφέδες και δυο σουβλάκια..
Να μουρμουράς που χάνομαι μέσα στα μαγαζιά και εγώ να σου χαμογελάω …
Να κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι και να περιμένω να έρθεις να με πάρεις, όπως κάνουν τα παιδάκια που χάθηκαν μέσα στο εμπορικό..
…και να με πειράζεις!!!

Μετά,να πάμε Μικρολίμανο φορτωμένοι με τσάντες και να πιούμε τα φραπεδάκια μας στο Καταφύγιο.
Να παίξουμε τάβλι, και εσύ να θυμώνεις επειδή χάνω συνέχεια..
Αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θυμώνεις Εσύ όταν χάνω Εγώ!!!!!!

Να ακολουθήσει βόλτα στην παραλιακή και σουβλακάκι στο γνωστό μαγαζάκι..
Μουσικούλα, χαδάκια και γελάκια καθ’ όλη τη διάρκεια.

Να γυρίσουμε σπίτι αργά το βράδυ και να χουχουλιάσουμε δίπλα στο τζάκι,
να δούμε τα θριλεράκια μας αγκαλίτσα χωρίς να μας νοιάζει αν θα μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ…

..και να ξημερώσει Σάββατο, δεν θέλω άλλη καθημερινή.
Μόνο Σάββατα και Κυριακές…

Πες μου πως η ζωή μας θα είναι μόνο κυριακάτικες καθημερινές…

Μια φορά και ενα καιρο....

Εδώ και καιρό δεν σας αρέσουν αυτά που ακούτε ε;;
Δεν το προσπαθώ, αλήθεια, απλά μου βγαίνει.
Λέω ακριβώς αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να τα φιλτράρω.
Για την ακρίβεια, δεν θέλω να τα φιλτράρω..
Αν τώρα βέβαια το γεγονός πως έπαψα να χαϊδεύω αυτάκια, με κάνει σκύλα,
να σας ενημερώσω πως μπορώ άνετα να υποστηρίξω και αυτό το ρόλο.!!!

Ξέρετε πως είναι αλήθεια όσα λέω , απλά σας φαίνεται περίεργο να τα ακούτε ε;;;
Συμβαίνουν αυτά.
Δεν φταίω εγω για αυτό.
Όταν κάποιος έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά του,
Όταν τα έχει χάσει όλα και δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει πια,
αρχίζει να δείχνει τα νύχια και τα δόντια του..
Σας τρομάζω;;;;

Πάντα προσπαθούσα να πω αυτά που σκεφτόμουν,
αλλα στην προσπάθειά μου να μην πληγώσω κόσμο,
έχανα την ουσία..
Όσα έλεγα έμοιαζαν με σταγόνες από βροχή που πέφτε πάνω στο τζάμι.
Την ακούς αλλά δε σε βρέχει!!

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, τα λέω χύμα.
Λέω:
«Λυπάμαι αλλά δεν σε εμπιστεύομαι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν σας πια»,
ή « πόσο άρρωστος και μαλάκας είσαι»,
και νιώθω υπέροχα.
Μ’ αρέσει πολύ να βλέπω την αντίδραση σας.
Έκπληξη και δήθεν λύπη μαζί..
Έτσι είναι, η αλήθεια πονάει.
Στην τελική καλύτερα να πονάει αυτή παρά εγώ.

Με αυτόν τον τρόπο έχω καταφέρει να αποκαταστήσω τη λιακάδα στο δικό μου ουρανό.
(κάτω απο τον οποίο βρίσκεται και το μωρο μου..)
Είμαι καλά με μένα.
Δε σκέφτομαι και είναι υπέροχο.
Δεν επεξεργάζομαι τίποτα.
Δεν χρειάζεται να επεξεργαστώ το πως θα πω αυτό που σκέφτομαι.
Απλά το λεω, και όποιον πάρει ο Χάρος..

Όμορφα.. Όλα κυλάνε όμορφα, ήρεμα και λιακαδερα..


Υ.Γ:
Καλά που είσαι κι εσύ
να μ' αγαπάς πιο πολύ
και να μου λες δυο καινούρια παραμύθια
Καλά που είσαι κι εσύ
να μ' αγαπάς πιο πολύ
και που και που να μου κρύβεις την αλήθεια...

(Σε σένα που μ’ αγαπάς πάνω και πέρα από όλα)

Λιακάδα

Δέχτηκε ένα υπέροχο ξύπνημα σήμερα το πρωί..
Η μέρα ξεκίνησε με χαμόγελα, όπως κάθε πρωί άλλωστε, αλλά σήμερα ήταν αλλιώς..
Τεντώθηκε και καλημέρισε το μωρό της.
Ετοιμάστηκε για δουλεία, με μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό της..
Μέσα από τα κλειστά πατζούρια του σπιτιού, θα ορκιζόταν πως έξω έχει λιακάδα..
Βγαίνει από το σπίτι και βλέπει συννεφιά..
Χαμογελάει..
Ε και;; μονολογεί..
¨Πάνω από το σύννεφα θα έχει ήλιο..
Εκεί θα αράξω σήμερα¨

Στη διαδρομή για τη δουλειά σιγοτραγουδούσε..
Το player είχε στραβωμένη διάθεση και έπαιζε λυπημένα τραγούδια..
Ίσως να έφταιγε η διάθεση της, τη στιγμή που «εγραφε» το cd την περασμένη Παρασκευή,
αλλά σήμερα δεν είχε σκοπό να ακούσει τέτοια τραγούδια..

Άλλαξε δισκάκι, και επέλεξε κάτι πιο δυνατό..
Άρχισε να χτυπά ρυθμικά το ταμπλό με τα δάχτυλά της ,
την ώρα που ο οδηγός του διπλανού αυτοκίνητου είχε
όρεξη για πρωινές γνωριμίες.
Δεν τον στραβοκοίταξε..
Αντιθέτως του χαμογέλασε και ξεκίνησε με το σήμα του τροχονόμου..

Τον συμπαθεί πολύ αυτόν τον τροχονόμο..
Κάθε πρωί κάνει τα ίδια πράγματα αλλά μάλλον γουστάρει πολύ τη δουλειά του..
Οι κινήσεις του μοιάζουν με καλοδουλεμένη χορογραφία..
Χαμογελά και σ’ αυτόν!!!

Φτάνει στη δουλειά, ακούγοντας το αγαπημένο της τραγούδι.
Μπαίνει στο γραφείο, φτιάχνει καφεδάκι(θειο δώρο) και ανοίγει το pc.
Η πρώτη τζουρίτσα της χαϊδεύει απαλά τον ουρανίσκο,
δίνοντας γεύση στο πρωινό της..

Διαβάζει κάτι και η πρώτη σκέψη που της περνάει από το μυαλό,
την κάνει να πιστέψει πως είναι ακόμα εκείνο το καλό παιδί που ήξερε..

Ίσως να φταίει το πρωινό χάδι, ίσως ο τροχονόμος, ίσως το αγαπημένο της τραγούδι,
αλλά το σίγουρο είναι πως πέρα από τις αφορμές εκείνη συνεχίζει να είναι το καλό παιδί που πάντα ήξερε.
Κανείς τελικά δεν είχε καταφέρει να τη φθείρει, να την (μετ)αλλάξει..
Κανείς και τίποτα.

Χαμογέλασε, ήπιε μια δευτερη γουλιά από τον καφέ της και γύρισε στη δουλειά..

Μπορεί τα άσχημα όνειρα να παραμονεύουν, το ίδιο και οι μπόρες,
αλλά πάνω από τα σύννεφα έχει λιακάδα!!!!
Εκεί θα αράξει (από) σήμερα!!!!

Ανάσα

Ανάσα..
Νιώθει πως μπορεί να πάρει ανάσα ξανά, αβίαστα.
Νιώθει τον κόμπο από το λαιμό της να έφυγε.
Είναι καλά.
Δεν ξέρει για πόσο ..για όσο.
Περνάει καλά.
Ξεχνάει ή μήπως απλά αρνείται να θυμάται;;
Δεν έχει σημασία.
Το πρώτο βήμα έγινε.
Ξανασηκώθηκε και χαμογέλασε στο σήμερα, στο τώρα και γιατί όχι στο αύριο.
Όλα τα αλλά τα βάζει πίσω της σαν ένα κακό όνειρο.
Είναι ικανή να μην ξανακοιμηθεί ποτέ, για να μη δει ποτέ ξανά αυτόν τον εφιάλτη.
Όλα ήταν ένα κακό ονειρο.. Όλα..

....

Θέλει να ξεσπάσει και δεν μπορεί.
Ο θύμος, η οργή και τα νευρά ξεχειλίζουν.
Την ξεπερνάνε.
Αδυνατεί να το διαχειριστεί και χάνει τη μπάλα.
Σιχάθηκε έναν άνθρωπο που είχε αγαπήσει τόσο.
Που εκτιμούσε και εμπιστευόταν.
Σιχάθηκε και μίσησε.
Δεν είναι παιδί. Δε λέει λέξεις που δεν εννοεί.
Ξέρει τη βαρύτητα των λέξεων.
Τη βαραίνει κάθε γράμμα.
ΣΙΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΜΙΣΗΣΕ όσο ποτέ στη ζωή της.
Πολύ, πάρα πολύ.
Θυμώνει κάθε λεπτό και πιιο πολύ, με την ίδια.
Που της επέτρεψε να νιώσει όλα αυτά, να πάθει όσα έπαθε.
Δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της .
Ποτέ πριν δεν θέλησε το κακό κάποιου, και τώρα το θέλει.
Δεν φαντάζεσαι πόσο το θέλει…
Και νιώθει κακός άνθρωπος. Πάντα έλεγε πως ήταν καλό παιδί, και τώρα…
Γιατί άφησε ένα σίχαμα να τη φθείρει έτσι.. Γιατί αφέθηκε;;
Οργη..

Σσσσσς σώπα…σώπα…

Anathema - Angels Walk Among Us

Σσσσσς Σώπα..

…Ο γνωστός κόμπος στο στομάχι επέστρεψε.
Γιατί τώρα;; Γιατί πάλι.;
Χαϊδεύει το κεφάλι της και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της
πως όλα είναι καλά..
Παίζει ταυτόχρονα το ρόλο της μαμάς και του παιδιού.
Σσσσς.. σώπα, σώπα
Και τότε ο κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό και τα μάτια γυαλίζουν λίγο πριν
ξεσπάσουν οι μπόρες..
…και αυτές δεν αργούν..
Αλλά ο κόμπος δεν φεύγει…
Εκεί, επιμένει και χτυπάει ύπουλα μέσα στο κεφάλι της.
Φτάνει πια, φτάνει.. βαρέθηκα!!



Πόσο θα ήθελε να ήταν η μαμά της δίπλα της!
Πάντα κατάφερνε να διώχνει τόσο τα θεριά, όσο και τα σύννεφα,
και να αποκαθιστά την ασφάλεια και τη λιακάδα…
Πόσο χρειάζεται εκείνη την αγκαλιά, που μύριζε μανούλα!!!
Που πάντα της έλεγε πως εκεί μέσα δεν μπορεί νατ ην πειράξει κανείς. ΚΑΝΕΙΣ!!
..και τι δεν θα έδινε για εκείνη την αγκαλιά, και τι δε θα έδινε για να γύριζε
το χρόνο πίσω..

Ένα αξιοπρεπές τέλος ρε!!!

Όπως βλέπετε, τον τελευταίο καιρό δεν έχω και πολύ όρεξη – έμπνευση να γράψω.
Γυρνάνε πολλά στο μυαλό μου. Συμβαίνουν διάφορα στη ζωή μου, αλλά αδυνατώ ή ίσως δεν θέλω να τα αναλύσω.
Κάποιες καταστάσεις και για την ακρίβεια κάποιοι άνθρωποι παίζουν με τα όρια και τις αντοχές μου. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι που στέκονται δίπλα μου και με στηρίζουν.
Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν είναι εδώ επειδή νοιάζονται για μένα πραγματικά , ή επειδή θέλουν να σταθούν απέναντι στους άλλους. Μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο μαζι. Ποιός ξέρει;;
Πάντως χαίρομαι πως τους έχω.. Δεν έχει σημασία για πόσο.. Για όσο…

Σε αυτή τη φάση που είμαι περνάω καλά,ταξιδεύω, ονειρεύομαι, χαμογελάω,δοκιμάζομαι, τσαντίζομαι, βρίζω, παίρνω ανάσα και πάλι από την αρχή..
Στενοχωριέμαι όμως.. Πολύ.. Πάρα πολύ. Είναι τόσο κρίμα να αφιερώνεις χρόνο, ψυχή και αγάπη, να μοιράζεσαι όνειρα και σκέψεις με κάποιους ανθρώπους και μετά αυτοί να αποδεικνύονται τόσο μα τόσο …. άντε να μη ρίξω το επίπεδο της ανάρτησης.. Άντε!!! Πραγματικά απορώ πώς γίνονται κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν ίχνος αξιοπρέπειας.

Δεν θα το αναλύσω όμως, ούτε θα καταναλώσω ένα ακόμα λεπτό για να το σκεφτώ..
Δεν αξίζει.
Το μόνο που εύχομαι είναι αυτοί οι κάποιοι να φύγουν σύντομα τόσο από τη ζωή μου, όσο και από το μυαλό μου.
Ένα αξιοπρεπές τέλος ρε!!!Έλεος!!!

Επ-έστρεψα!!

..Άργησα, αλλά το πήρα απόφαση και γύρισα..
..Και όπως πάντα, κρατώντας τις υποσχέσεις μου, γύρισα ανανεωμένη και χαρούμενη, αφήνοντας τις μπόρες πίσω μου, περιμένοντας με τις καλύτερες των διαθέσεων το χειμώνα, που φέτος σαν να μας έδειξε τα δόντια του λίγο νωρίτερα..
Τί και αν μας χάλασε τις διακοπές, τι και αν μας τσαλάκωσε λίγο τα σχέδια, αυτός ο χειμώνας το ξέρω πως θα είναι ο καλύτερος της ζωής μου. Μπορεί να ξεκινάει λίγο περίεργα, αλλά δεν μασάω, ανυπομονώ για ατελείωτα βράδια μπροστά στο τζάκι με το παρεάκι μου, να παίζουμε επιτραπέζια και να βλέπουμε θριλεράκια χουχουλιασμένοι στους καναπέδες..
Θα ακολουθήσουν εκδρομές στα βουνά και τα χιόνια, (με περιμένει τρελό κρυο εκει έξω) και αν όλα πάνε όπως σκέφτομαι, κατά τα Χριστούγεννα ίσως κάνουμε ένα λίγο πιο μακρινό ταξιδάκι…
Και να μη γίνει, super θα τα περάσουμε και εδώ..

Σας έχω πει πόσο λατρεύω τα Χριστούγεννα;;;Σαν να κρύβω ένα καλικατζαράκο μέσα μου!!!

Για το πώς τα πέρασα θα σας τα πω κάποια άλλη στιγμή. Τώρα πρέπει να κλείσω-τακτοποιήσω ένα σκασμό εκκρεμότητες που προέκυψαν όλο αυτό το διάστημα!
….και πώς βαριέμαι!!!!!!
Πρέπει να πληρώσω την ασφάλεια του αυτοκινήτου, που έληξε αρχές του μήνα,
να πληρώσω το λογαριασμό το κινητού που επίσης έληξε,
να πάω το αυτοκίνητο για service, το οποίο έπρεπε να έχω κάνει από τέλος Αυγούστου,
να πάω οπωσδήποτε οδοντίατρο για το δόντι που με ταλαιπωρεί τις τελευταίες μέρες, να κλείσω ραντεβού για το ετήσιο check up μου(πάνω από όλα η υγεία παίδες),
να ψαχτώ για εκείνα τα σεμινάρια που θέλω να κάνω,
να πάω στο επιμελητήριο να βγάλω επιτέλους την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.
….αγχώθηκα!!!! Δεν γράφω άλλα!!! Χαμός…Πολλές εκκρεμότητες.. Πάρα πολλές!!!
…και οι μπαταρίες μου δεν αρκούν για να τα κάνω όλα ρε γμτ!!!
Μη συζητήσουμε για τον όγκο της δουλειάς που μαζεύτηκε αυτό το μήνα απουσίας μου..
Το αφήνω ασχολίαστο!Είναι απερίγραπτο!!!
Παίρνω ανάσα, πίνω δυο τζούρες καφέ και γυρνάω στη δουλειά.
Θα σας διαβάσω και θα μάθω τα νέα σας αργότερα..
Εδω τριγύρω θα είμαι.
Φιλιά μικράκια μου…

Καλως σας βρήκα!!!!

Υ.Γ: Πέρασε η μπόρα, πέρασε!!!

...Σήμερα!!!

To ξωτικούλι θα λείψει για ένα διάστημα..

Σήμερα θα ξεκινήσει ένα ταξίδι που το προετοιμάζει χρόνια τωρα και θα ήθελε να κρατήσει για μια ζωή..

Αυριο θα πάει σε ένα πιο σύντομο ταξιδάκι σε μια ήσυχη γωνιά της Ελλάδας,
και την ερχόμενη εβδομάδα κάπου λίγο πιο μακρια και σίγουρα πιο παραμυθένια..

Υπόσχεται να γυρίσει ανανεωμένο, ευτυχισμένο, έχοντας ξεχάσει κάθε τι άσχημο
και με εντελώς καινούριες και γεμάτες μπαταρίες.

Τίποτα απο το χθές δεν θα υπάρχει στο μυαλό του!!

Σήμερα ξεκινούν τα ομορφότερα χρόνια της ζωής του...

Καλά να περνάτε μικρά μου..

..και η φωτιά πλησιάζει...

Ήταν ένα εφιαλτικό ΣΚ..
Ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα..
Να ακούς για πυρκαγιά, και στο μυαλό σου να γυρίζουν οι εικόνες από την Ηλεία, και τις ψυχούλες που χάθηκαν..
Να μυρίζεις τον καπνό και να παγώνει το αίμα σου.
Να πονάς για κάθε δέντρο που χάνεται και να στέκεις άπραγος, βουβός.
..και μετά η φωτιά να πλησιάζει στο σπίτι σου..
..και να μην προλαβαίνεις να σκεφτεις…
..και να μην έχεις το κουράγιο να κάνεις βήμα..
..και η φωτιά να πλησιάζει…
Να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς πια τα δεντρα που καίγονται, παρα μόνο πως αυτά που τόσο αγάπησες, οδηγούν τη φωτιά έξω από την πόρτα σου.

Ο ήχος από τα οχήματα του δήμου εκκωφαντικός..
«Παρακαλούνται οι κάτοικοι να εκκενώσουν τα σπίτια τους»
Ακόμα ανατριχιάζω..
Και τα δέντρα να καίγονται…και η φωτιά να πλησιάζει…
Τι να πρώτο μαζέψεις;; Ποιο το κριτήριο;;; Ό,τι έχεις το αγαπάς και το χρειάζεσαι Πώς να το αφήσεις πίσω ξέροντας πως κινδυνεύει να καεί;;
Δεν προλαβαίνεις να γεμίσεις τη βαλίτσα…Δεν προλαβαίνεις να πάρεις ούτε το αγαπημένο σου μπλουζάκι…Η βαλίτσα έχει πράγματα που έτυχε να βρεθούν μπροστά σου…
Φεύγοντας κάνεις τη γνωστή κίνηση για να ενεργοποιήσεις το συναγερμό.Γελάς ειρωνικά.. Η δύναμη της συνήθειας βλέπεις..
Μια τελευταία ματιά στο σπίτι χωρίς να περνάει ούτε μια σκέψη από το μυαλό σου, ή μήπως περνούν χιλιάδες και απλά δεν προλαβαίνουν να καταγραφούν;;;
Χτυπάς την πόρτα και φεύγεις.. Αλλα να πας που;;;

Η φωτιά είναι μόλις λίγα μέτρα από το σπίτι σου..
Ξέρεις πως είναι χαμένη υπόθεση..
Με δάκρυα στα μάτια φωνάζεις το γείτονα που αρνείται πεισματικά να αφήσει τους κόπους μια ζωής να χαθούν…
Μα πώς να τους σώσει με ένα λάστιχο και ένα κλαδί όταν το θεριό πλησιάζει;;;;
Φτάνεις στην άλλη γωνία και στέκεις για να φωνάξεις μια τελευταία φορά το γείτονα αλλά εκείνος τίποτα..
Κινείσαι προς την πλατεία.. Εκεί που με αγωνία σε περιμένει η υπόλοιπη οικογένεια
..και περιμένετε μαζί μέχρι…τι;;;;
Βλέπεις τις φλόγες και είσαι σίγουρος πως το σπίτι σου κάηκε.. Πως ο μαύρος καπνός είναι τα απομεινάρια του σπιτιού σου… και παράλληλα σκέφτεσαι και το γείτονα…
Οι ώρες περνάνε βασανιστικά…και έχει τόσο κρύο!!!
Ξενυχτισμένος, ταλαιπωρημένος, μετά από ατελείωτες ώρες που πέρασες με ένα λάστιχο, στέκεις και κοιτάς τις φλόγες.
Ούτε που ξέρεις τι σε περιμένει …
Φρίκη..

Όλοι γύρω σου έχουν την ίδια έκφραση με εσένα. Ρωτούν τους αστυνομικούς για τα σπίτι τους. Πού να ξέρουν και εκείνοι που βρίσκεται η οδός που τους λες..
Μια παρέα πιο κάτω έχει κουράγιο και κάνει πλάκα.. Πίνει καφέ και γελάει.. Τους κοιτάς με μίσος..

…και περιμένεις να ξημερώσει. Όλοι κοιτούν προς τον ουρανό και περιμένουν να δουν ένα αεροπλάνο.. Τεντώνουν τα αυτιά μήπως και ακούσουν ένα ελικόπτερο..
Αν και πιστεύεις πως το σπίτι σου κάηκε, ακόμα μετράς τις ώρες για να ξημερώσει..
Μήπως και…ποτέ δεν ξέρεις..
Μισή ώρα μετά, η πρώτη ρίψη.. Ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα..
Ανάμεικτα συναισθήματα
Πυκνός καπνός.. Ακολουθεί δεύτερη ρήψη.. και τρίτη…
Αρχίζεις να ελπίζεις και να ανυπομονείς..

Παίρνεις το δρόμο προς το σπίτι.. Με την ανάσα κομμένη από την αγωνία και τους καπνούς κινείσαι προς το σπίτι, ή ο, τι είχε απομείνει από αυτό.. Περπατάς χιλιόμετρα μέχρι να φτάσεις…και οι σαγιονάρες σου πληγιάζουν τα πόδια..
Μετά από αρκετή ώρα φτάνεις στο σπίτι…
Χαμόγελα;; Δάκρυα;;; Εξαρτάται..

Η ιστορία σταματάει κάπου εδώ.. Η συνέχεια εξαρτάται από την τύχη του καθενός..
Πραγματικά είναι θέμα τύχης για το αν θα γλιτώσει το σπίτι σου....
Ακόμα και αν γλίτωσε σε αυτή την πυρκαγιά, αυτό τίποτα δε σημαίνει..
Η επόμενη παραμονεύει.. Κάποιος εκεί έξω περιμένει…

Κάποιος άλλος..

Έσβησαν οι λέξεις μου μέσα απ' το χαρτί
ποιος μαζί σου ήμουνα
τι είχα μοιραστεί;
Πως η αγάπη άνθισε και πως μαράθηκε...
κάποιος άλλος ήμουνα, κάποιος που για πάντα χάθηκε

Τώρα μες στα χέρια σου νοιώθω ξένος πια
την καρδιά μου άκου πως, τώρα αλλιώς χτυπά
κι όλα μες στη σκέψη μου αλλιώς φαντάζουνε
ίδιους δρόμους περπατώ, όμως πια αλλού με βγάζουνε

Κάποιος άλλος ήμουνα, ήμουνα παιδί
θα με πήρε η άνοιξη
και ίσως να σε πίστεψα μπορεί
να έκλαψα, πίσω σου να έτρεξα μπορεί
όσο και να πόνεσα, τόσο σε συγχώρεσα
κάποιος άλλος ήμουνα μπορεί...

Τι περνάει απ' το χέρι μου, τι μπορώ ν' αλλάξω
τι θα βγει απ' την αρχή, αν τα λογαριάσω
ποιος κοντά μου στάθηκε
ποιος στ' αλήθεια μ' ένοιωσε
ποιος τα δώρα μου άρπαξε
κι έπειτα μακρυά μου έτρεξε

Κάποιος άλλος ήμουνα
κάποιος, κάπου, κάποτε μπορεί

ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΑΣΤΕΡΙ

'Ηταν μια παράξενη νύχτα.Μια νύχτα όλο ομορφιές κι αρώματα.Ο ουρανός είχε ντυθεί μ'όλα τ'αστέρια που είχε κρυμμένα στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά.
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι.
Κοίταζε με τις ώρες κάτω,την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε και άλλαζε χρώματα,καθώς το ελαφρύ αεράκι της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψυθίριζε:"Θέλω να πάω κοντά της!Θέλω να τη δω από κοντά!Θέλω να την αγγίξω.Την αγαπώ τόσο πολύ!"Κι από τη λύπη του που ήταν τόσο μακριά της,αναστέναξε.
'Επειτα τρεμόσβησε.Τρεμόσβησε τόσο,που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα 'σβηνε και θα χανόταν για πάντα από τον ουρανό.
Το φεγγάρι,όμως,που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας,γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπό του κατά το αστεράκι και το ρώτησε:"Γιατί,αναστενάζεις αστεράκι μου;"
Εκείνο κοίταξε κάτω,την απέραντη θάλασσα τη φεγγαρολουσμένη και είπε αργά αργά:"Θέλω να πάω κοντά της!"
"Να πας κοντά της;",απόρησε το φεγγάρι."Μα εσύ είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι δεν μπορεί να ζήσει κοντά στη θάλασσα!"
"Αχ,δεν μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα!Αχ,γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα;"
'Ελεγε και ξανάλεγε,γεμάτο παράπονο,το αστεράκι.Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού,ένα αστέρι.
Πρώτα το 'δε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως,μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα,γρήγορα γρήγορα,να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας.
Από κείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμα πιο λυπημένο.Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του,πέφταν πάνω στην ασημοκεντημένη ποδιά του και γίνονταν μικρά μικρούτσικα αστεράκια.
Πόσο ζήλευε εκείνο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της.Ενώ αυτό,που την αγαπούσε τόσο πολύ,στεκόταν ακόμα εκεί,πάνω στον ουρανό.Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χώριζε!
Πέρασαν πολλές νύχτες.'Αλλες με φεγγάρι ολόγιομο,άλλες με μισοφέγγαρο κι άλλες μ'ένα φεγγάρι χλωμό,κυκλωμένο από ένα θαμπό φως.Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη,ασημοστολισμένη θάλασσα.Κι αυτή,όλο κρυφή χαρά,χαμογελούσε και χόρευε απαλά με τα δελφίνια της.
"Εγώ πότε θα πάω κοντά της;",έλεγε και ξανάλεγε το αστεράκι.Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ,χωρίς να το καταλάβει,ξαφνικά φωτίστηκε!'Ελαμψε ολόκληρο απ'το δυνατό φως που το πλημμύρισε!Η καρδιά του χτύπησε δυνατά!Μα τόσο δυνατά,που μια χούφτα χροσόσκονη βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ'το αστεράκι,καθώς γλυστρούσε απ'το μονοπάτι του ουρανού και,τρέχοντας,πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της.
Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι!Ούτε που το κατάλαβε πώς έγινε.Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό της δάχτυλο.
Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε.Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της κι έπειτα άρχισε να το ταξιδεύει στις απέραντες ,τις μαγικές πολιτείες του βυθού.
Το αστεράκι ένιωθε τόσο ευτυχισμένο,που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο.
Κι όταν τέλειωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά,στον ουρανό,που ήταν γεμάτος αστέρια.Πόσο μικρά του φάνηκαν!Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε.
Χαμογέλασε και το αστεράκι.Κι έγινε το χαμόγελό του χίλια αστεράκια που φώτισαν τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας,τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της και τους σκληρούς απότομους βράχους,που χρόνια τώρα,δέχονταν τα χάδια της και το θυμό της.
Αν κάποιο βράδυ βρεθείς κι εσύ κοντά της και τη δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια,ξέρεις τι θα 'ναι.
Δε θα 'ναι τίποτ'άλλο παρά το αστεράκι,που έκανε το χαμόγελό του,για χάρη της,χίλια κομμάτια και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για να στολίζει την ασημένια αγκαλιά της,τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα,κυματιστά μαλλιά της...

ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
"ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΑΣΤΕΡΙ"

Ένα ταξίδι..μαζί σου!!!

Τις τελευταίες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα ταξίδι.
Να βάλουμε τα ρούχα μας σε μια βαλίτσα και να φύγουμε.
Μακριά από εδώ, μακριά από εκεί, μακριά από παραπέρα.

Με κούρασε αυτή η πόλη. Με κούρασε ο κόσμος της.
Με κούρασαν οι δουλειές στο σπίτι, το πρωινό ξύπνημα,
το τρέξιμο στη δουλειά, τα πρέπει και τα δεν πρέπει τους..Όλα..

Πάμε να φύγουμε.. Σε παρακαλώ..
Μόνο μια βαλίτσα, τα όνειρα και τα χαμόγελά μας..και να φύγουμε
Τίποτα άλλο δεν θέλω..

Να πάμε σε ένα νησι, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Να βλέπω μόνο θάλασσα, να ακούω τα κύματα και να μη σκέφτομαι.
Κάνε με να μη σκέφτομαι.. Σε παρακαλώ.

Δεν θέλω να περιμένω ούτε μια μέρα..
..ούτε μια ώρα..
Πάρε με να φύγουμε..

Τις τελευταίες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα ταξίδι…
μαζί σου…
στην άλλη άκρη του κόσμου…

Anathema - Fragile Dreams

Countless time I trusted you
I let you back in
Knowing... Yeaning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken for you

Today I introduced myself
To my own feelings
Insilent agony after all these years

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken

Έλα να παίξουμε!!!

Σήμερα θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι..

Σήμερα λέω να συμπεριφερθούμε όπως παλιά.
Εσύ θα μου λες ό,τι ψέμα θέλεις και εγώ θα το πιστεύω.
Θα μου δίνεις υποσχέσεις, θα κάνουμε σχέδια και εγώ θα χαίρομαι.
Θα σε αφήσω ακόμα και να μου πεις πως μ’αγαπάς, και πως δεν θα αφήσεις ποτέ, κανένα να μου κάνει κακό…και θα σε πιστεύω.
Μπορώ και να δακρύσω από συγκίνηση αν θές.
Μπορώ να σου πω πως νιώθω τόσο τυχερή που έχω ένα φίλο σαν εσένα..
Θα σε αφήσω να με πάρεις αγκαλιά.. Ξέρεις πόσο πολύ αγαπώ τις αγκαλιές. Ειδικά όταν είναι μεγάλες σαν τη δική σου.
Και θα είσαι χαρούμενος.
Όλα θα έχουν γίνει όπως θέλεις.
Και μετά θα νομίζεις πως το κέρδισες το παιχνίδι
…και θα ανάψεις ένα τσιγάρο για να
γιορτάσεις τη νίκη σου.
Πάντα παίζεις για να κερδίσεις. Δεν δέχεσαι ποτέ την ήττα.
Δεν θα σουφρώσω χειλάκια, το υπόσχομαι.
Θα σου προσφέρω και δεύτερο τσιγάρο αν θες.
Δεν θα σου πω πως πρέπει να το κόψεις..
Όχι.. Καμιά άρνηση, καμία απαίτηση, κανένα παράπονο. Μόνο θα χαμογελάω.
Όλα θα δείχνουν τέλεια, όπως τα θες..
Άλλη μια νίκη στα παιχνίδια σου…
Και η μέρα θα κυλάει ήρεμα.Χωρίς μπηχτές, χωρίς παράπονα, χωρίς εξηγήσεις και σίγουρα χωρίς παρεξηγήσεις.

Μόνο που δεν σου είπα τη συνέχεια!!

Αυτό το παιχνίδι θα είναι το τελευταίο που θα παίξω μαζί σου.
Μετά τη λήξη του δεν θα υπάρχεις στη ζωή μου.
Θα σε διαγράψω.
..και καλά θα κάνεις να με διαγράψεις και εσύ.
Δεν θα δεχτώ ούτε λέξη μετά τη λήξη του παιχνιδιού.
Θα είναι ένα παιχνίδι στο οποίο θα έχουμε χάσει και οι δυο.
..αλλα δεν έχει σημασία.
Το μόνο που θα μετράει θα είναι το τέλος του παιχνιδιου.

Παίζουμε;;;;

Μέχρι το τέλος..

Είναι πάλι μια απο εκείνες τις μέρες που τα συναισθήματα
δεν τα πάνε καλά με τις λέξεις..
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα τραγούδια για να λένε όσα εμείς δεν μπορούμε..

Για κάποια "φιλαράκια" λοιπον!!





Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει
καλά που βρέθηκες εσύ
να μου την ταξιδέψεις

και μη σε νοιάζουν τα λεφτά
αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά
θα περισσέψουν αρκετά
τριάντα θα ξοδέψεις

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

δε σού ζητάω να πληρωθώ
μονάχα όταν σταυρωθώ
άσε με ν' αναμετρηθώ
μ' αυτά που σέ πονάνε

κι άμα γυρίσεις νικητής
θα χεις καρδιά να κοιμηθείς
αυτούς που φεύγουνε νωρίς
ποτέ δεν τούς ξεχνάμε

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει...

Θέλω να αλλάξω τώρα!!!

Πρέπει κάποια στιγμή να πάψω να χαλιέμαι..
Γύρω μας πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι μικροί…τιποτένιοι..
Δεν πρέπει να τους δίνουμε τη χαρά να μας χαλούν ούτε τη διάθεση, ούτε τον ύπνο, ούτε τα σχέδια..

Θέλω ένα καινούριο στομάχι..
Ένα που να μην δένεται κόμπος κάθε φορά που αντικρίζει τέτοιους ανθρώπους.
Που να μην ανακατεύεται όταν τους ακούει.. όταν τους διαβάζει..

Θέλω καινούρια αυτιά..
Που να μην ακούν ούτε ψίθυρο από την άθλια φωνή τους.
Που να μην αφήνουν να φτάσουν μέχρι εκεί τα πικρόχολα σχόλια τους και να μου τα λερώνουν..

Θέλω να αλλάξω αγκαλιά...θέλω να έχω μικρότερη..
Θέλω μια αγκαλιά που να χωράει μόνο όσους αξίζουν..
Να μην αφήνει ούτε μια γωνίτσα για τους άλλους..

Θέλω καινούρια μάτια.
..Στερεμένα. Να μην έχουν ούτε ένα δάκρυ να στάξουν όταν τους ακούνε…
Να αρνούνται να κοιτάξουν τόσο χαμηλά…
Να μην βλέπουν την ασχήμια της ψυχής..
Να μην αντικρίζουν τους κακούς ανθρώπους..
Να ξεχωρίζουν το μίσος πίσω από τα ζωγραφισμένα χαμόγελα..

Θέλω ένα καινούριο μυαλό.
Που να μπορεί να δεχτεί πως δεν είναι όλοι καλοί και με καλές προθέσεις..
Ένα που να γυρίζει την πλάτη σε ανθρώπους που δεν αξίζουν.
Που να πατάει delete σε κάθε τι άσχημο..
Που να μη δικαιολογεί την κακία τέτοιων ανθρώπων..
Που να μην προσπαθεί να βρει τη θετική πλευρά ενός κακού και μίζερου ανθρώπου που δεν ανέχεται κανέναν ευτυχισμένο άνθρωπο δίπλα του..

Θέλω να αλλάξω τώρα!!!

Θέλω ν'αφεθώ..

Σήμερα δεν το ΄χω καθόλου…
Καμία διάθεση για δουλειά, καθόλου όρεξη για να κλείσω εκκρεμότητες που τρέχουν, κανένας προγραμματισμός..
Το κεφάλι μου είναι γεμάτο με πράγματα που έπρεπε να γίνουν…χθες,
αλλά εγώ δεν σκοπεύω να τα κάνω ούτε σήμερα.. ούτε αύριο…

Πέρασα ένα συμπαθητικό ΣΚ, με τα όμορφα να προσπαθούν να καλύψουν τα άσχημα, και έχω μια δύσκολη εβδομάδα να ξετυλίγεται μπροστά μου..
Σήμερα δεν θέλω να το παίξω αισιόδοξη..
Έχω κουραστεί να πείθω τον εαυτό μου πως όλα είναι τέλεια..
Θέλω να κάτσω αναπαυτικά και να κοιτάζω τα γεγονότα όπως έχουν…και όχι όπως θέλω να τα βλέπω.

Πολλά πράγματα στη ζωή μου πάνε καλά,
αλλά υπάρχουν και αρκετά άλλα που ΔΕΝ ΠΑΝΕ..
Σήμερα δε σκοπεύω να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο..
Σήμερα το άσπρο θα το λέω άσπρο, και το μάυρο , μάυρο…
Σήμερα σκοπεύω να αφεθώ.. και ας με πάρει από κάτω..

Δεν πειράζει.. έχω και εγώ δικαίωμα να με παίρνουν τα κλάματα μερικές φορές…
Μπορώ που και πού να αφήνω τα άσχημα να με κυριεύουν..
να κερδίζει η απαισιοδοξία στη μάχη της με την αισιοδοξία...
να κερδίζουν τα δάκρυα στον πόλεμό τους με τα χαμόγελα..
Τι κι αν είπα πως δεν θα ξαναδακρύσω.. τί κι αν υποσχέθηκα πως δε θα λυγίσω…
Ξέρω πως πρέπει να είμαι δυνατή αλλά σήμερα ΔΕΝ ΘΕΛΩ..
Σήμερα θέλω ν' αφεθώ!!

Θέλω μόνο να με πάρει μια αγκαλιά, για να χωθώ μέσα,
να βάλω τα κλάματα και να μη με ρωτάει τί έχω…
Απλά να καταλαβαίνει, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου φιλάει το κεφάλι..
Καμία εξήγηση.. καμία δικαιολογία…καμία συνέπεια!!

Θα μου περάσει., το ξέρω …
..και η μπόρα που ξεσπά στα μάτια μου θα περάσει και αυτή…
..μέχρι τον επόμενο κατακλυσμό..
..μέχρι την επόμενη φορά που θα κουραστώ να κρατάω το φράγμα των δακρύων και θα τα αφήσω να γεμίσουν το πρόσωπό μου…

Magic box..

Σε λίγες μέρες έχεις τα γενέθλια σου..
Ψάχνω να βρω το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσα να σου κάνω..
Σκέφτομαι από εδώ, ψάχνω από εκεί…τίποτα δεν με γεμίζει, τίποτα δεν είναι αρκετό.

Κάτι βρήκα, κάτι που σίγουρα θέλεις και σίγουρα θα χαρείς όταν το δεις.
Μπορεί να μου μουρμουρίσεις λιγάκι με εκείνο το χαμογελαστό υφάκι, επειδή είναι πολύ ακριβό, όμως μετά σίγουρα θα με πάρεις αγκαλιά..

..αλλά θέλω και κάτι άλλο..

Θέλω κάτι που να θυμίζει το τώρα. Αυτό που ζούμε.
Θέλω κάτι που να αγγίζει όλες τις αισθήσεις σου..
Θα θελα να μπορούσα να γεμίσω ένα ασημένιο κουτί με χαμόγελα, με αρώματα, με γαργαλήματα και αγγίγματα, με ψιθύρους και φιλιά, με στιγμές και σταγόνες ευτυχίας, με αγάπη και έρωτα .. με...με...με...
…να το κλείσω και να το τυλίξω με μια πράσινη και μια ροζ με λευκές βούλες κορδέλα, και να σου το δώσω..
Αυτό να είναι το bonus δώρο σου..Ένα μαγικό κουτί!!

Να το ανοίγεις κάθε φορά που συννεφιάζει..
Κάθε φορά που τα κέφια σου είναι πεσμένα επειδή σε τρέχουν στη δουλειά..
Κάθε φορά που σου φωνάζω και σε στενοχωρώ.
Κάθε φορά που αργείς να γυρίσεις σπίτι και σου λείπω. ..
Κάθε φορά που θα φοβάσαι μη με χάσεις...
Κάθε φορά που δεν θα είμαι εκεί για να σε σκεπάσω..

…Να ανοίγεις το κουτάκι, να παίρνεις μια τζουρίτσα και όλα να γίνονται όπως τώρα… όμορφα και φωτεινά..
Να το ανοίγεις και εγώ να χορεύω τις αισθήσεις σου..
Να με ακούς και να χαμογελάς,
να με μυρίζεις και να αναστατώνεσαι ,
να με νιώθεις γύρω σου, πάνω σου, μέσα σου..
Να είμαι παντου..

…αλλά δεν μπορώ.. Όσο και αν το θέλω.. δεν μπορώ.

Λένε πως αν κάτι το θέλεις πολύ,
τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις…
Αν το φωνάξω δυνατά λες να μ’ ακούσει το σύμπαν;;
Αν το γράψω στους τοίχους;;
Αν το ζωγραφίσω στην άμμο;;
Αν…
Αν…
Αν…

Μόνη λύση η διαγραφή..

Τρεις μέρες πριν, έγραψα την απάντηση στο mail που μου έστειλες..
Από τότε, μπαίνω, τη διαβάζω, τη διορθώνω, την αποθηκεύω και βγαίνω..
Ξανά και ξανά.
Λέω πως θα τη στείλω αργότερα.
Μετά αλλάζω γνώμη.
Και τι θα γίνει αν σου απαντήσω; Τίποτα.
Παράπονα εγώ, δικαιολογίες εσύ, αλήθειες εγώ, ψέματα εσύ!
Άσε που και αλήθειες να μου γράψεις, πώς να σε πιστέψω;;
Το ψέμα θα κυκλώνει ξανά τις αλήθειες..
Ξανά και ξανά..

Είναι σύντομη αλλά μεστή..
Ξεκινώ γράφοντας σου πως αρχικά δεν είχα σκοπό να σου απαντήσω,
αλλά άλλαξα γνώμη, επειδή ξέρω πως είναι να
περιμένεις μια απάντηση
και να μην έρχεται,
όπως επίσης ξέρω πως είναι να περιμένεις κάθε μέρα μετά τη δουλειά , το φιλαράκο σου
να είναι έξω από την πόρτα και να έχει βρει τον τρόπο να σε πείσει πως όλα ήταν ένα παιχνίδι του σύμπαντος,
και πως εκείνος είναι πραγματικά ο άνθρωπος που έδειχνε τόσο καιρό…
και πάλι τίποτα να μη γίνεται…
Καταλήγω όμως πως δεν έχουμε τίποτα να πούμε και κλείνω το μήνυμα με ένα ..
Να περνάς καλά και να προσέχεις

Προσθέτω και αφαιρώ προτάσεις.. Αλλάζω σύνταξη, βάζω ξεχασμένους τόνους,
αποθηκεύω και κλείνω..
Άλλη μια φορά..
Κλείνω τον υπολογιστή και φεύγω, για να γυρίσω μετά από λίγο με σκοπό να πατήσω επιτέλους το κουμπί της αποστολής, αλλά πάλι τίποτα.
Δείχνει αδυναμία τελικά το μήνυμα. Αφήνω να φανεί η καλή πλευρά μου,
εκείνη που σου είχα υποσχεθεί πως δεν θα δεις ποτέ ξανά..
Δεξί κλικ, διαγραφή. .
Μια βόλτα και από τον κάδο ανακύκλωσης για να εξαφανίσω και το παραμικρό ίχνος και τέλος.
Δεν θα το στείλω. Θα βάλω εγώ τους τίτλους τέλους...
Λάθος μου που απάντησα εξ’ αρχής..
Λάθος μου που αφέθηκα για λίγες μέρες στη σκιά των αναμνήσεων..
Μπουκάλι και θάλασσα τώρα..

Τάνια Τσανακλίδου - Χαρταετός

Αυτές τις μέρες δέν έχω όρεξη για λόγια..

Δεν μπορούν να περιγράψουν όλα αυτά που σκέφτομαι.

Θα αφήσω λοιπόν μια λατρεμένη φωνή να μας ταξιδέψει..





Έσβησαν τα όνειρα, έσβησαν
έγινε πρωί
άνοιξε την πόρτα, άνοιξε
ήλιος να με δει

Ήρθες και στο δρόμο μου
φώτισε ο ουρανός
να η καρδιά μου πέταξε
κόκκινος χαρταετός

Σ' έχω ανάγκη σαν παιδί
μη μ' αφήσεις να γυρίσω εκεί
στον εαυτό μου στη σιωπή
κρύα θάλασσα έρημο νησί

Άψυχα κορμιά στα χέρια μου
άχρηστα κλειδιά
δε μου μένει τίποτα
τίποτα δε μου φτάνει πια

Έλα ας περπατήσουμε
μακριά απ' το θόρυβο
τις πληγές να κλείσουμε
έχουμε όλο τον καιρό

Σ' έχω ανάγκη σαν παιδί...

Nύχτωσε νύχτα

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε,
δε γνωριζόμαστε
Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε
Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω
πως πάω να συνηθίσω
Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Ποια μοίρα παίζει και γελάει με εμάς;;

Πραγματικά κάποιος παίζει και γελάει με εμάς…Δεν ξέρω αν είναι η μοίρα…αλλά κάτι είναι!!
Δεν εξηγείται αλλιώς…
Μετά από τόσους μήνες σιωπής, μετά από τόσο πόνο και πίκρα, αποφασίζω να μαζέψω με όση δύναμη μου έχει απομείνει ο, τι θύμιζε αυτό το κάτι και να τα πετάξω. Να κλείσω τις αναμνήσεις μου σε εκείνο το μπουκάλι και να τις πετάξω στη θάλασσα.. Να σηκώσω κεφάλι και να πω «είμαι καλά, είμαι δυνατή. Δεν έχω ανάγκη τα όσα μου έδινες, δεν έχω τίποτα πια να σου δώσω»»
Μόλις κατάφερα να αδειάσω το κεφάλι μου από ψεύτικα λόγια, χαμένες υποσχέσεις, κατεστραμμένα σχέδια και πουλημένα όνειρα…επιστρέφεις. Λες και το μπουκάλι έσπασε, και οι αναμνήσεις ξεχύθηκαν στη θάλασσα για να έρθουν να σε βρουν και να σου μαρτυρήσουν πως το έργο μας τελείωσε.
Προφανώς κάποιος παίζει ..
Γύρισες για να μου πεις τι;; να μου υποσχεθείς πόσα;; Γιατί δεν θέλεις να ξεχάσω;
Πραγματικά δεν πίστευα στα μάτια μου..
Δεν κατάλαβα τα όσα μου έγραψες.. Τί ήθελες να μου πεις με το μήνυμα σου..
Πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ.. Δεν μπορώ ,δεν θέλω και δεν πρέπει να μάθω.. Το μόνο που θέλω είναι να κάνεις πίσω.. Να γυρίσεις στη σιωπή σου και στην υπέροχη ζωή σου.. Αυτό που ήθελες το κατάφερες. Όσα δεν είχες και μου παραπονιόσουν για αυτά, τώρα σου προσφέρονται απλόχερα.. Ξέρω πως συνέβαλα και με το παραπάνω σε αυτό.. Μη με ευχαριστείς.. δεν χρειάζεται. Σε ήθελα ευτυχισμένο και σου το είχα πει πως θα έκανα τα πάντα για αυτό. Τα πάντα εκτός από ένα πράγμα.. Μόνο ένα.. Και εσύ έχασες όλα τα άλλα για εκείνο το ένα..
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πεις.. τίποτε άλλο να κάνεις.
Άσε επιτέλους τους τίτλους τέλους να πέσουν..


Υ.Γ: Ξέρω πως δεν θα τα διαβάσεις όλα αυτά (επειδη δεν ξέρεις και θα κάνω ο,τι μπορώ για να μη μάθεις την ύπαρξη του blog) …αλλά δεν πειράζει.
Ακολουθώ τη δική σου μέθοδο ψυχοθεραπείας..

Eμείς

..Toν τελευταίο καιρό τρέχουμε πολύ.. πάρα πολύ!!
Ξέρω πως είναι ευχάριστα τρεχάματα αλλά μου λείπουμε «εμείς»
Μένουμε μαζί, περνάμε υπέροχα ..αλλά δεν προλαβαίνουμε να συμπεριφερθούμε όπως μόνο «εμείς» ξέρουμε..
Μου λείπουν μικρά καθημερινά πράγματα, που για άλλους μπορεί να είναι τίποτα, αλλά για μένα είναι τα πάντα..
Θέλω ένα απόγευμα να έρθεις να με πάρεις από το σπίτι για να πάμε βαλτίτσα, να μου κάνεις αναπάντητη όταν θα φτάσεις στο φανάρι για να κατέβω.. Μόλις στρίψεις στη γωνία, να μου παίξεις τα φώτα για να μου δείξεις πόσο πολύ σου αρέσω και σήμερα. Να μπω στο αυτοκίνητο, να σου μουρμουρίσω που καθυστέρησες και να μου πεις πως δεν φταις εσύ αλλά το φανάρι που είχε κίνηση, ή ο Πέτρος που σε πήρε τηλέφωνο λίγο πριν φύγεις και σε καθυστέρησε.. Μετά να μου σκάσεις ένα φιλί (ανάλογα με το πόσο καθυστέρησες) να με ρωτήσεις που πάμε και να σου πω «όπου θες»..
Να καταλήξουμε στον Πρ. Ηλία με μια μπυρίτσα εσύ, και ένα Bacardi breezer με γεύση καρπούζι εγώ , να χαζεύουμε τη θέα και να χαιρόμαστε που «εμείς» δεν είμαστε σαν τους άλλους, που είναι κολλημένοι στην κίνηση της Καστέλας και πήζουν μέχρι να βρουν να παρκάρουν!!
Θυμάσαι;; Πάντα πηγαίναμε εκεί όταν θέλαμε να πάρουμε μια απόφαση. Εκεί πηγαίναμε με τα Auto Τρίτη, για να αποφασίσουμε τι αυτοκίνητο θα πάρω, εκεί με τις Διακοπές για να αποφασίσουμε ποιο νησάκι θα μας φιλοξενήσει το καλοκαίρι, εκεί για να αποφασίσουμε πού θα μείνουμε και πότε θα παντρευτούμε, εκεί για να καταλήξουμε αν τελικά θα ρίξουμε εκείνο τον τοίχο ή όχι…Όλα εκεί, πάντα εκεί..
Μετά, να βγούμε από το αυτοκίνητο, να σταθούμε στα κάγκελα και να με πάρεις αγκαλιά… Λατρεύω τις αγκαλιές σου..
Να μου πεις κάτι , να γελάσω δυνατά, και εσύ να με μαλώσεις επειδή ενοχλούμε το διπλανό ζευγαράκι που ερωτοτροπεί μέσα στο αυτοκίνητο…
Πόσο καιρό έχουμε να το κάνουμε και εμείς αυτό;; Τώρα πια, η άνεση του σπιτιού, μας έχει στερήσει εκείνα τα πονηρά ραντεβού, στο πίσω κάθισμα του μικρού αυτοκινήτου σου.. Και αυτά μου λείπουν..
Αργά το βράδυ να με αφήσεις έξω από το σπίτι, με ένα τρυφερό φιλί και να περιμένεις μέχρι να γυρίσω το κλειδί της πόρτας.. Να σου πω «Θα σε πάρω το πρωί» να μου κλείσεις το μάτι, και να φύγεις….

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι...

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Ό,τι θες.

- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;

- Στ' όρκίζομαι. - Είναι δύσκολο.

- Δεν πειράζει.

- Είναι ακριβό.

- Δεν με νοιάζει.

- Είναι σπάνιο.

- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.

- Δεν φοβάμαι.

- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.

- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.

- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.

- Θα το ξαναπιάσω.

- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.

- Θα το κυνηγήσω.

- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.

- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.

- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.

- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.

- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.

- Θα περιμένω τα χαράματα.

- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.

- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.

- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.

- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.

- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;

- Θα φέρω γερανό.

- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;

- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.

- Υπάρχει;

- Θα τον φτιάξω.

- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;

- Δεν ξέρω.

- Τότε;

- Τότε θα μάθω.

- Από που;

- Από τα βιβλία.

- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;

- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.

- Κι αν έχει πεθάνει;

- Θα βρω τον άλλον γέροντα.

- Ποιον άλλον γέροντα;

- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.

- Όλα τα βότανα;

- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.

- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;

- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.

- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;

- Πάντα.

- Τώρα.

- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Ό,τι θέλεις.

- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;

- Στ' ορκίζομαι.

- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.

- Να το φτιάξουμε.

- Με τι;

- Με τι θέλεις;

- Δεν ξέρω.

- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.

- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.

- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.

- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.

- Γιατί;

- Μπορεί να το χάσω.

- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.

- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.

- Θα έρθω να σε βρω.

- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;

- Θα μπορέσω.

- Κι αν είναι σκοτάδι;

- Θ' ανάψω κερί.

- Κι αν λιώσει το κερί;

- Ως τότε θα σ' έχω βρει.

- Κι αν όχι;

- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.

- Πόσο θα ψάχνεις;

- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

- Τι θα πει για πάντα;

- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!

- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;

- Μπορείς να κοιμηθείς.

- Που;

- Κάτω από μια μυρσινιά. .

- Που έχει μυρσινιές;

- Παντού.

- Έχει και λιοντάρια παντού;

- Όχι.

- Που έχει λιοντάρια;

- Στην ζούγκλα.

- Είναι κοντά η ζούγκλα;

- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...

- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;

- Ποτέ.

- Τ' ορκίζεσαι;

- Στ' ορκίζομαι.

- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.

- Θα πει ότι σ' αγαπώ.

- Πόσο;

- Ως τον ουρανό.

- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;

- Ναι.

- Θα με πάρεις αγκαλιά;

- Ναι.

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Ό,τι θέλεις.

- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;

-Ναι.

Δοξιάδη Τριπ Ανθή

Φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις...

Mάσκες και Άρωμα λοιπόν…

Οι Μάσκες είναι ένα από τα συγκροτήματα που συμπαθώ πολύ, και το Άρωμα , πέρα από ένα τέλειο τραγούδι είναι και ο τίτλος ενός βιβλίου που λατρεύω..

Για το άρωμα γενικά ίσως τα πούμε κάποια άλλη στιγμή..

Σήμερα θα μιλήσουμε για τις άλλες μάσκες..

Για εκείνες που ο κάθε άνθρωπος έχει, και είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι, τις χρησιμοποιεί καθημερινά....

Άλλωστε το λέει και το τραγουδάκι..

«Φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις, κάτω από τη μάσκα που φοράς»

Μάσκες είμαστε.. Τίποτε άλλο. Είμαστε τόσες μάσκες, που πολλές φορές χάνουμε την ταυτότητά μας .

Βάζουμε, βγάζουμε, βγάζουμε, βάζουμε και τελειωμό δεν έχουν.. Και δυστυχώς όταν και αν καταφέρουμε να τις βγάλουμε όλες, τότε σίγουρα κάτι έχει αφήσει κάθε μια από αυτές στο πρόσωπο και την ψυχή μας..

Όταν είμαστε παιδιά, το θεωρούσαμε παιχνίδι.. Βάζαμε ένα πλεχτό από φύλλα μηλιάς στεφάνι στο κεφάλι μας και το παίζαμε βασιλιάδες.. Κάνεις δεν μπορούσε να μας πείσει για το αντίθετο. Το παίζαμε βασιλιάδες, και είχαμε την απαίτηση οι άλλοι να μας συμπεριφέρονται αναλόγως.. Τότε βέβαια όλα ήταν αθώα.. Τώρα είναι αλλιώς…

Η μάσκα μας επιλέγεται με κριτήριο αυτόν που έχουμε απέναντί μας και με τι μας επιβάλουν οι περιστάσεις..

Το πρωί στη δουλειά φοράμε τη μάσκα του κάλου επαγγελματία, το απόγευμα στο σπίτι τη μάσκα του κάλου γονιού-φίλου-συντρόφου-παιδιού, το βράδυ στο κρεβάτι εκείνη του καλού ερωτικού συντρόφου και στη βόλτα εκείνη της υπέροχής και άνετης τύπισσας ή τύπου ανάλογα, που τα ξέρει όλα και δεν έχει ανάγκη κανέναν....
Πότε πραγματικά μένουμε χωρίς μάσκα;; Έμεινε χρόνος για να μείνουμε χωρίς μια από αυτές στα πρόσωπά μας;; Ελάχιστος! Για αυτό σημασία έχει να σε αγαπάς με όλες τις μάσκες σου.. Να είναι κοντά στον Εαυτό σου και να μην ντρέπεσαι για αυτά που κάνεις όταν τις φοράς..
Πολλές φορές κρύβοντας το Εγώ πίσω από τη μάσκα που φοράμε, γλιτώνουμε από τις ενοχές που δημιουργούν οι «πράξεις» της μάσκας μας..

Όταν οδηγούμε με το αυτοκίνητο μας και μας «χώνεται» απροειδοποίητα ο παππούς, μας είναι πολύ εύκολο να τον βρίσουμε ή ακόμα και να συμπληρώσουμε τη βρισιά με χειρονομία... Αυτό είναι κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα κάναμε.. (τουλάχιστον όχι εγώ).
Η μάσκα του «οδηγού» όμως μας το επιτρέπει και μας απενοχοποιεί.

Μάσκες είμαστε!!

Διαλέγουμε ποιο ρόλο θέλουμε ή πρέπει να παίξουμε κα τον παίζουμε…Όσο πιο πειστικά, τόσο το καλύτερο.. Αν δεν το κάνουμε, τότε απλά ερχόμαστε μούρη με μούρη με τις επιπτώσεις και ή τις αντιμετωπίζουμε ή το βουλώνουμε και πάμε να φορέσουμε τη μάσκα που μας έχουν επιβάλει τα πρέπει της εποχής..

Όλα είναι μάσκες, ρόλοι και επιλογές..
Ακόμα και εδώ, στη blogoσφαιρα…κρυβόμαστε πίσω από τη μάσκα του ξωτικού ή όποιου άλλου, και βγάζουμε τα εσώψυχα μας. Αυτά που δεν θέλουμε να μοιραστούμε με κανένας που να μας «ξέρει». Μπορεί όχι όλοι, αλλά πολλοί από εμάς το κάνουν..

Μη μου στραβομουτσουνιάζετε.. Δεν είναι κακό.. Μια χαρά είναι. Και εγώ άλλωστε αυτό κάνω.. Συνειδητά..
Κάποτε βρήκα τον «απόλυτο φίλο» για να πω όλα εκείνα που δεν ήθελα να μοιραστώ με κανέναν άλλο αλλά…πάει.. Έριξε ( ή του έπεσε, δεν ξέρω ακριβώς) και εκείνος τη μάσκα του και είδα το πραγματικό του πρόσωπο.
Και έτσι ο δρόμος με έριξε στη παραμυθούπολη, με τη μορφή του ξωτικού για μάσκα, να γράφω όσα δεν θέλω να πω!!

Άσχετα με το ποιες και πόσες μάσκες επιλέγει ο καθένας, το μόνο σίγουρο είναι πως απαιτείται προσοχή.. Δεν φτάνει μόνο να τις φοράς, πρέπει να τις υποστηρίζεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πρέπει η παράσταση να είναι άξια χειροκροτήματος.
Οι μάσκες κάποια στιγμή πέφτουν...Και τότε φαίνεται κάτι άλλο από αυτό που δείχναμε τόσο καιρό!!...Και οι συνέπειες ποικίλουν!! Τότε είναι η στιγμή που πρέπει να δώσεις ρεσιτάλ ερμηνείας.. Η το παραδέχεσαι αντρίκια (με την αντίστοιχη μάσκα πάντα) ή επιλέγεις να συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο σου με το ρίσκο να εισπράξεις γιουχάισμα, αντί για χειροκρότημα.. Επιλογές!!
Αυτά προς το παρόν.Ξαναβάζω τη μάσκα της καλής υπαλλήλου, και γυρνάω στη δουλειά..Το boss βλέπετε έχει μονίμως φορεμένη εκείνη του «κακού βεζίρη»!!

Μάσκες - Άρωμα

Το χρώμα του φεγγαριού

– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
– Τί χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …
Ζω…
– Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;
– Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!
Συγχωρώ!
– Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!
Ελπίζω!
– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
– Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;
Ποιός έιναι ο δυνατός;
– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! «Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».
Ονειρεύονται… και ελπίζουν…
– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.
– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
– Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
– Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…

Το χρώμα του φεγγαριού - Αλκυόνη Παπαδάκη

Ξεκαθάρισμα..

Εχθές το απόγευμα ήμουν μόνη στο σπίτι..
Ήταν η κατάλληλη στιγμή για το απαραίτητο ξεκαθάρισμα.
Είναι κάτι που ήθελα να κάνω μέρες τώρα, αλλά προφασιζόμενη την έλλειψη χρόνου
εμένα κολλημένη στις αναμνήσεις μου.
Το πήρα απόφαση λοιπόν.
Άνοιξα το συρτάρι και πέταξα ό,τι με κραταεί στο χθες..
Σοκολάτες, χαρτάκια, αναμνήσεις..
Πέταξα ακόμα και πράγματα που δεν είναι χειροπιαστά..
Ακόμα και αυτά κατάφερα να τα ξεφορτωθώ.(είχαν συντριπτική πλειοψηφία)
Ακόμα και τις αναμνήσεις, κατάφερα να τις στριμώξω σε ένα μπουκάλι και να τις πετάξω στη θάλασσα.Θα τις αφήσω να ταξιδεύουν εκει, να θαλασσοδέρνονται μέχρι να πέσουν πάνω σε βραχο και να σπάσουν..να γίνουν χίλια κομμάτια και να σβήσουν.
Ο χρόνος απο μόνος του δε γιατρεύει.Το μυαλό παίζει ύπουλα παιχνίδια αν έχει υλικό στα χέρια του..Και οι αναμνήσεις είναι το πιό ισχυρό όπλο του μυαλού..Γιαυτο και εγω τις ξεφορτώθηκα..
Και νιώθω καλά..
Νιώθω ΕΓΩ.. Πήρα τα πάνω μου, σήκωσα κεφάλι και χαιρετώ με το ύφος του νικητή το χθες..
“Να κοιτάς εκεί που θες να πας, αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς”...Έτσι δε λένε;;;
Εγώ αποφάσισα πως θέλω να πάω στο αύριο!!!
Σε χαιρετώ λοιπόν κακό μου χθες!!
Λυπάμαι αν σε αδίκησα αλλά πραγματικά σου έδωσα χρόνο για να μου αποδείξεις πως έκανα λάθος..
Δεν μπορεσες;;δεν ήθελες;;δεν έπρεπε;;
Δεν έχει σημασια..
Εγώ σε χαιρετω!!

O πράσινος Κήπος

'Eχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα,
έναν ουρανό
κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις,
να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.


Νικηφόρος Βρεττάκος

Το δέντρο που έδινε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...

πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.


Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ʽσαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω νʼ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ʽχεις λεφτά και θα ʽσαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.


Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απʼ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ʽσαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γιʼαυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ʽσαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.


Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ʽσαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.


Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

...του Σελ Σίλβερσταίν

Αν το βρείς - Διάφανα κρίνα...

Σε μια άδεια ζωή τα ερείπια που καπνίζουν
κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
που τη λήθη χαρίζει σ' αυτούς που αγάπησαν.
Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα
όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.
Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
από πού ήρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
να με κρύψεις μακριά απ' τη ζωή μου που χάνει.
Από πού ήρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει

Να το βρείς και να το χαρίσεις σε εμένα..
Eίναι το μόνο που σου ζητάω..
Είναι το μόνο που μπορείς!!

Μικρή Πατρίδα - Παντελής Θεοχαρίδης

Γίνομαι χάρτινος...

Από φιληδονία σου γράφω..

Οι αισθήσεις μας είναι πανίσχυρες και απέραντες.

Γλιστρούν παντού σ' 'ολες τις γωνίες μας σαν οικουμενικός νόμος, διαβρώνουν και το απειροελάχιστο.

Σου γράφω λοιπόν από φιληδονία, από λαγνεία.

'Οχι για να σου ανακοινώσω τα νέα μου, όσο για να πιάσω το χαρτί που θα πιάσεις, για να συρθεί η ματιά μου στις ίδιες γραμμές που θα συρθεί η δικιά σου.

Το χαρτί είναι το σώμα σου, η μοναδική σου προέκταση που φτάνει σε μένα, κι εγώ για να σμίξω μαζί σου γίνομαι χάρτινος.

Σου γράφω γιατί σε ποθώ όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο.

'Οχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και τ΄άλλο, αλλά για να σ΄αγγίξω με τον ήχο μου και να μ΄αγγίξεις με τον δικό σου, για να κυλιστώ στην ανάσα σου, στο γέλιο σου, μέσα στις σιωπές σου. Βαθιά στον λαβύρινθο του ακουστικού στο αυτί μου, απλωνόταν ξέστρωτη η πιό ηδονική κλίνη!

Γιαυτό κολλούσα στο τηλέφωνο, γιαυτό όλο έβρισκα προφάσεις να σου τηλεφωνώ..

Ακόμα και σ' εκείνη την επιτροπή αλληλεγγύης για τα παιδιά της Αιθιοπίας που λιμοκτονούν, από φιληδονία γράφτηκα!

Τώρα που το έχω πάρει πια απόφαση να λιγοστέψω τα ψέματα, μπορώ να στο εξομολογηθώ κι ας ντρέπομαι.

Τόσο ανίερος, τόσο κάπηλος, τόσο κάλπης! Η ευχαρίστηση!

Το κορμί σου το έψαξα κύτταρο - κύτταρο, στην άβυσσο της ματιάς σου καταδύθηκα χιλιάδες βουτιές..

Είναι μέσα στις συμφορές του έρωτα να σου εξατομικεύει τον άλλον σε βαθμό παράλογο..

Οι περιπέτειες του κορμιού είναι καταραμένες.

Προσποιούμενες πως ξεδιψούν τη δίψα, τη φωτιάζουν ύπουλα, την ποτίζουν νερό νοθευμένο από βαρύ αλάτι.

Το ρουφάς άπληστος κι αμέσως καίγεσαι.. Τι φταίς εσύ... Συγχώρεσέ με!

'Ολα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ κι εκεί εξόδους, κι ο έρωτάς μου μέσα μου ήτανε πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω κι όταν σε βρήκα σ' άρπαξα, έπεσα πάνω σου όπως ο γύπας στην τροφή του απαιτώντας να με γλιτώσεις από τις φλόγες μου..

'Ενας ανίκανος βιαστής της θελκτικής σου ψυχρότητας ήμουνα.

Χιλιάδες φορές εισχώρησα στο κορμί σου και δεν σε διακόρευσα.

Δαιμονιζόμουνα. Στου πόθου μου τον θολό, σκοτεινό φάρο.

Επιθυμούσα πια να σε συντρίψω, να σε σπάσω σαν αχιβάδα, γυρεύοντας μήπως κρύβεις πέρλα..

Αφέθηκα στα νύχια του πάθους που μου προκαλούσες μέχρι τέλους..

Απόσπασμα απο το βιβλίο " Η μοναξιά είναι απο χώμα" απο τη Μάρω Βαμβουνάκη.

''ΟΦΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟ''-ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΤΖΑΚΗΣ

''Μέσα στην ψυχή μου επρόβαλες και το'ξερα πως θα'λθεις.Και σε περίμενα.
Σε περίμενα όπως η γη το χειμώνα παγωμένη κι έρημη πονεί και περιμένει.
Είσαι Συ η άνοιξη κι έρχεσαι και προχωρείς αγάλια,αγάλια,μέσα στην ψυχή μου.
Στο διάβα Σου ανοίγονται κι ανθούν κι ευωδιάζουν οι σκέψεις μου.
Κάτω από τα πόδια Σου φυτρώνει και χαμογελά το χρώμα της ελπίδας.
Η αναπνοή Σου θερμή και παρηγορήτραδιαβαίνει απάνω από την ψυχή μου
και ξυπνούν από τη νάρκη των ανέρωτων χειμώνων τα όνειρά μου
και Σε βλέπουν χωρίς εκπληξη και Σου χαμογελούν.Το'ξεραν πως θα'λθεις.
Κάποια πουλιά ανοίγουν μέσα μου τα μάτια των και ξετινάσσουν τα φτερά.
Κι Εσύ χαμογελάς και προχωρείς αγάλια,αγάλια,βασίλισσα μέσα στην ψυχή μου.
Αγάλια ,αγάλια προχωρείς μέσα στην ψυχή μου με την περηφάνεια των ρόδων
και τον ίμερο των μεγάλων κκισσών και τη σιωπηλή επίκληση των ντροπαλών μενεξέδων.
Κι ένα φιλί απέραντο ανατριχιάζει κι απλώνεται και τρέμει στο κορμί μου.
Το νιώθω-είσαι η Άνοιξη Εσύ ,ω Εκλεχτή και ω Ευλογημένη,και ειμαι εγώ η γη,
η μεγάλη και ακόλαστη μητέρα-που ανοίγει τις λαγόνες της και περιμένει.

Κάποια προσευχή πέφτει από τα χείλη μου και πλέκεται αγάλια,αγάλια στα μαλλιά της.

Αναλύομαι όλος σα προσευχή και σ'έκσταση και τα χείλη χλωμιάζουν από τους ύμνους.
"Είναι θρησκεία ο,τι νοιώθω για Σένα και μ'ερχεται απάνω στα ψηλά βουνά
που κουβεντιάζουν μυστικά με τον ουρανό,ν'ανεβαίνω κάθε πρωί
την ώρα που το ξημέρωμα ωσάν αγάπη ροδίζει τις κορφές-
ν'ανεβαίνω και να γονατίζω και να Σ'επικαλούμαι''.

Ω,Εκλεχτή μου!Αν αποθάνω,θ'αποθάνω μια νύχτα τα μεσάνυχτα,
μέσα στη αγκαλιά Σου απο την αγάπη κι από τον φόβο!

Μην κλαις.Μην κλαις...Το κρασί της αγάπης εμέθυσε την ψυχή μου.
Ω,μην κλεις τα μάτια Σου όταν σε φιλώ.Θέλω να ιδώ τί λένε οι άγγελοι
την ώρα που κατεβάζεις τα βλέφαρα φορτωμένα από φιλιά
και πως ναυαγούν και σπούνε τα καράβια στην τρικυμία την άγρια
που σηκώνει στα μάτια Σου η καταιγίδα των επιθυμιών μου.
Ω,Πολυαγαπημένη!Μην κλαις...
Η αγάπη μου είναι άγρια και έκφυλη μα είναι αιώνια.