Μέχρι το τέλος..

Είναι πάλι μια απο εκείνες τις μέρες που τα συναισθήματα
δεν τα πάνε καλά με τις λέξεις..
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα τραγούδια για να λένε όσα εμείς δεν μπορούμε..

Για κάποια "φιλαράκια" λοιπον!!





Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει
καλά που βρέθηκες εσύ
να μου την ταξιδέψεις

και μη σε νοιάζουν τα λεφτά
αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά
θα περισσέψουν αρκετά
τριάντα θα ξοδέψεις

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

δε σού ζητάω να πληρωθώ
μονάχα όταν σταυρωθώ
άσε με ν' αναμετρηθώ
μ' αυτά που σέ πονάνε

κι άμα γυρίσεις νικητής
θα χεις καρδιά να κοιμηθείς
αυτούς που φεύγουνε νωρίς
ποτέ δεν τούς ξεχνάμε

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει...

Θέλω να αλλάξω τώρα!!!

Πρέπει κάποια στιγμή να πάψω να χαλιέμαι..
Γύρω μας πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι μικροί…τιποτένιοι..
Δεν πρέπει να τους δίνουμε τη χαρά να μας χαλούν ούτε τη διάθεση, ούτε τον ύπνο, ούτε τα σχέδια..

Θέλω ένα καινούριο στομάχι..
Ένα που να μην δένεται κόμπος κάθε φορά που αντικρίζει τέτοιους ανθρώπους.
Που να μην ανακατεύεται όταν τους ακούει.. όταν τους διαβάζει..

Θέλω καινούρια αυτιά..
Που να μην ακούν ούτε ψίθυρο από την άθλια φωνή τους.
Που να μην αφήνουν να φτάσουν μέχρι εκεί τα πικρόχολα σχόλια τους και να μου τα λερώνουν..

Θέλω να αλλάξω αγκαλιά...θέλω να έχω μικρότερη..
Θέλω μια αγκαλιά που να χωράει μόνο όσους αξίζουν..
Να μην αφήνει ούτε μια γωνίτσα για τους άλλους..

Θέλω καινούρια μάτια.
..Στερεμένα. Να μην έχουν ούτε ένα δάκρυ να στάξουν όταν τους ακούνε…
Να αρνούνται να κοιτάξουν τόσο χαμηλά…
Να μην βλέπουν την ασχήμια της ψυχής..
Να μην αντικρίζουν τους κακούς ανθρώπους..
Να ξεχωρίζουν το μίσος πίσω από τα ζωγραφισμένα χαμόγελα..

Θέλω ένα καινούριο μυαλό.
Που να μπορεί να δεχτεί πως δεν είναι όλοι καλοί και με καλές προθέσεις..
Ένα που να γυρίζει την πλάτη σε ανθρώπους που δεν αξίζουν.
Που να πατάει delete σε κάθε τι άσχημο..
Που να μη δικαιολογεί την κακία τέτοιων ανθρώπων..
Που να μην προσπαθεί να βρει τη θετική πλευρά ενός κακού και μίζερου ανθρώπου που δεν ανέχεται κανέναν ευτυχισμένο άνθρωπο δίπλα του..

Θέλω να αλλάξω τώρα!!!

Θέλω ν'αφεθώ..

Σήμερα δεν το ΄χω καθόλου…
Καμία διάθεση για δουλειά, καθόλου όρεξη για να κλείσω εκκρεμότητες που τρέχουν, κανένας προγραμματισμός..
Το κεφάλι μου είναι γεμάτο με πράγματα που έπρεπε να γίνουν…χθες,
αλλά εγώ δεν σκοπεύω να τα κάνω ούτε σήμερα.. ούτε αύριο…

Πέρασα ένα συμπαθητικό ΣΚ, με τα όμορφα να προσπαθούν να καλύψουν τα άσχημα, και έχω μια δύσκολη εβδομάδα να ξετυλίγεται μπροστά μου..
Σήμερα δεν θέλω να το παίξω αισιόδοξη..
Έχω κουραστεί να πείθω τον εαυτό μου πως όλα είναι τέλεια..
Θέλω να κάτσω αναπαυτικά και να κοιτάζω τα γεγονότα όπως έχουν…και όχι όπως θέλω να τα βλέπω.

Πολλά πράγματα στη ζωή μου πάνε καλά,
αλλά υπάρχουν και αρκετά άλλα που ΔΕΝ ΠΑΝΕ..
Σήμερα δε σκοπεύω να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο..
Σήμερα το άσπρο θα το λέω άσπρο, και το μάυρο , μάυρο…
Σήμερα σκοπεύω να αφεθώ.. και ας με πάρει από κάτω..

Δεν πειράζει.. έχω και εγώ δικαίωμα να με παίρνουν τα κλάματα μερικές φορές…
Μπορώ που και πού να αφήνω τα άσχημα να με κυριεύουν..
να κερδίζει η απαισιοδοξία στη μάχη της με την αισιοδοξία...
να κερδίζουν τα δάκρυα στον πόλεμό τους με τα χαμόγελα..
Τι κι αν είπα πως δεν θα ξαναδακρύσω.. τί κι αν υποσχέθηκα πως δε θα λυγίσω…
Ξέρω πως πρέπει να είμαι δυνατή αλλά σήμερα ΔΕΝ ΘΕΛΩ..
Σήμερα θέλω ν' αφεθώ!!

Θέλω μόνο να με πάρει μια αγκαλιά, για να χωθώ μέσα,
να βάλω τα κλάματα και να μη με ρωτάει τί έχω…
Απλά να καταλαβαίνει, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου φιλάει το κεφάλι..
Καμία εξήγηση.. καμία δικαιολογία…καμία συνέπεια!!

Θα μου περάσει., το ξέρω …
..και η μπόρα που ξεσπά στα μάτια μου θα περάσει και αυτή…
..μέχρι τον επόμενο κατακλυσμό..
..μέχρι την επόμενη φορά που θα κουραστώ να κρατάω το φράγμα των δακρύων και θα τα αφήσω να γεμίσουν το πρόσωπό μου…

Magic box..

Σε λίγες μέρες έχεις τα γενέθλια σου..
Ψάχνω να βρω το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσα να σου κάνω..
Σκέφτομαι από εδώ, ψάχνω από εκεί…τίποτα δεν με γεμίζει, τίποτα δεν είναι αρκετό.

Κάτι βρήκα, κάτι που σίγουρα θέλεις και σίγουρα θα χαρείς όταν το δεις.
Μπορεί να μου μουρμουρίσεις λιγάκι με εκείνο το χαμογελαστό υφάκι, επειδή είναι πολύ ακριβό, όμως μετά σίγουρα θα με πάρεις αγκαλιά..

..αλλά θέλω και κάτι άλλο..

Θέλω κάτι που να θυμίζει το τώρα. Αυτό που ζούμε.
Θέλω κάτι που να αγγίζει όλες τις αισθήσεις σου..
Θα θελα να μπορούσα να γεμίσω ένα ασημένιο κουτί με χαμόγελα, με αρώματα, με γαργαλήματα και αγγίγματα, με ψιθύρους και φιλιά, με στιγμές και σταγόνες ευτυχίας, με αγάπη και έρωτα .. με...με...με...
…να το κλείσω και να το τυλίξω με μια πράσινη και μια ροζ με λευκές βούλες κορδέλα, και να σου το δώσω..
Αυτό να είναι το bonus δώρο σου..Ένα μαγικό κουτί!!

Να το ανοίγεις κάθε φορά που συννεφιάζει..
Κάθε φορά που τα κέφια σου είναι πεσμένα επειδή σε τρέχουν στη δουλειά..
Κάθε φορά που σου φωνάζω και σε στενοχωρώ.
Κάθε φορά που αργείς να γυρίσεις σπίτι και σου λείπω. ..
Κάθε φορά που θα φοβάσαι μη με χάσεις...
Κάθε φορά που δεν θα είμαι εκεί για να σε σκεπάσω..

…Να ανοίγεις το κουτάκι, να παίρνεις μια τζουρίτσα και όλα να γίνονται όπως τώρα… όμορφα και φωτεινά..
Να το ανοίγεις και εγώ να χορεύω τις αισθήσεις σου..
Να με ακούς και να χαμογελάς,
να με μυρίζεις και να αναστατώνεσαι ,
να με νιώθεις γύρω σου, πάνω σου, μέσα σου..
Να είμαι παντου..

…αλλά δεν μπορώ.. Όσο και αν το θέλω.. δεν μπορώ.

Λένε πως αν κάτι το θέλεις πολύ,
τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις…
Αν το φωνάξω δυνατά λες να μ’ ακούσει το σύμπαν;;
Αν το γράψω στους τοίχους;;
Αν το ζωγραφίσω στην άμμο;;
Αν…
Αν…
Αν…

Μόνη λύση η διαγραφή..

Τρεις μέρες πριν, έγραψα την απάντηση στο mail που μου έστειλες..
Από τότε, μπαίνω, τη διαβάζω, τη διορθώνω, την αποθηκεύω και βγαίνω..
Ξανά και ξανά.
Λέω πως θα τη στείλω αργότερα.
Μετά αλλάζω γνώμη.
Και τι θα γίνει αν σου απαντήσω; Τίποτα.
Παράπονα εγώ, δικαιολογίες εσύ, αλήθειες εγώ, ψέματα εσύ!
Άσε που και αλήθειες να μου γράψεις, πώς να σε πιστέψω;;
Το ψέμα θα κυκλώνει ξανά τις αλήθειες..
Ξανά και ξανά..

Είναι σύντομη αλλά μεστή..
Ξεκινώ γράφοντας σου πως αρχικά δεν είχα σκοπό να σου απαντήσω,
αλλά άλλαξα γνώμη, επειδή ξέρω πως είναι να
περιμένεις μια απάντηση
και να μην έρχεται,
όπως επίσης ξέρω πως είναι να περιμένεις κάθε μέρα μετά τη δουλειά , το φιλαράκο σου
να είναι έξω από την πόρτα και να έχει βρει τον τρόπο να σε πείσει πως όλα ήταν ένα παιχνίδι του σύμπαντος,
και πως εκείνος είναι πραγματικά ο άνθρωπος που έδειχνε τόσο καιρό…
και πάλι τίποτα να μη γίνεται…
Καταλήγω όμως πως δεν έχουμε τίποτα να πούμε και κλείνω το μήνυμα με ένα ..
Να περνάς καλά και να προσέχεις

Προσθέτω και αφαιρώ προτάσεις.. Αλλάζω σύνταξη, βάζω ξεχασμένους τόνους,
αποθηκεύω και κλείνω..
Άλλη μια φορά..
Κλείνω τον υπολογιστή και φεύγω, για να γυρίσω μετά από λίγο με σκοπό να πατήσω επιτέλους το κουμπί της αποστολής, αλλά πάλι τίποτα.
Δείχνει αδυναμία τελικά το μήνυμα. Αφήνω να φανεί η καλή πλευρά μου,
εκείνη που σου είχα υποσχεθεί πως δεν θα δεις ποτέ ξανά..
Δεξί κλικ, διαγραφή. .
Μια βόλτα και από τον κάδο ανακύκλωσης για να εξαφανίσω και το παραμικρό ίχνος και τέλος.
Δεν θα το στείλω. Θα βάλω εγώ τους τίτλους τέλους...
Λάθος μου που απάντησα εξ’ αρχής..
Λάθος μου που αφέθηκα για λίγες μέρες στη σκιά των αναμνήσεων..
Μπουκάλι και θάλασσα τώρα..

Τάνια Τσανακλίδου - Χαρταετός

Αυτές τις μέρες δέν έχω όρεξη για λόγια..

Δεν μπορούν να περιγράψουν όλα αυτά που σκέφτομαι.

Θα αφήσω λοιπόν μια λατρεμένη φωνή να μας ταξιδέψει..





Έσβησαν τα όνειρα, έσβησαν
έγινε πρωί
άνοιξε την πόρτα, άνοιξε
ήλιος να με δει

Ήρθες και στο δρόμο μου
φώτισε ο ουρανός
να η καρδιά μου πέταξε
κόκκινος χαρταετός

Σ' έχω ανάγκη σαν παιδί
μη μ' αφήσεις να γυρίσω εκεί
στον εαυτό μου στη σιωπή
κρύα θάλασσα έρημο νησί

Άψυχα κορμιά στα χέρια μου
άχρηστα κλειδιά
δε μου μένει τίποτα
τίποτα δε μου φτάνει πια

Έλα ας περπατήσουμε
μακριά απ' το θόρυβο
τις πληγές να κλείσουμε
έχουμε όλο τον καιρό

Σ' έχω ανάγκη σαν παιδί...

Nύχτωσε νύχτα

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε,
δε γνωριζόμαστε
Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε
Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω
πως πάω να συνηθίσω
Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Ποια μοίρα παίζει και γελάει με εμάς;;

Πραγματικά κάποιος παίζει και γελάει με εμάς…Δεν ξέρω αν είναι η μοίρα…αλλά κάτι είναι!!
Δεν εξηγείται αλλιώς…
Μετά από τόσους μήνες σιωπής, μετά από τόσο πόνο και πίκρα, αποφασίζω να μαζέψω με όση δύναμη μου έχει απομείνει ο, τι θύμιζε αυτό το κάτι και να τα πετάξω. Να κλείσω τις αναμνήσεις μου σε εκείνο το μπουκάλι και να τις πετάξω στη θάλασσα.. Να σηκώσω κεφάλι και να πω «είμαι καλά, είμαι δυνατή. Δεν έχω ανάγκη τα όσα μου έδινες, δεν έχω τίποτα πια να σου δώσω»»
Μόλις κατάφερα να αδειάσω το κεφάλι μου από ψεύτικα λόγια, χαμένες υποσχέσεις, κατεστραμμένα σχέδια και πουλημένα όνειρα…επιστρέφεις. Λες και το μπουκάλι έσπασε, και οι αναμνήσεις ξεχύθηκαν στη θάλασσα για να έρθουν να σε βρουν και να σου μαρτυρήσουν πως το έργο μας τελείωσε.
Προφανώς κάποιος παίζει ..
Γύρισες για να μου πεις τι;; να μου υποσχεθείς πόσα;; Γιατί δεν θέλεις να ξεχάσω;
Πραγματικά δεν πίστευα στα μάτια μου..
Δεν κατάλαβα τα όσα μου έγραψες.. Τί ήθελες να μου πεις με το μήνυμα σου..
Πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ.. Δεν μπορώ ,δεν θέλω και δεν πρέπει να μάθω.. Το μόνο που θέλω είναι να κάνεις πίσω.. Να γυρίσεις στη σιωπή σου και στην υπέροχη ζωή σου.. Αυτό που ήθελες το κατάφερες. Όσα δεν είχες και μου παραπονιόσουν για αυτά, τώρα σου προσφέρονται απλόχερα.. Ξέρω πως συνέβαλα και με το παραπάνω σε αυτό.. Μη με ευχαριστείς.. δεν χρειάζεται. Σε ήθελα ευτυχισμένο και σου το είχα πει πως θα έκανα τα πάντα για αυτό. Τα πάντα εκτός από ένα πράγμα.. Μόνο ένα.. Και εσύ έχασες όλα τα άλλα για εκείνο το ένα..
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πεις.. τίποτε άλλο να κάνεις.
Άσε επιτέλους τους τίτλους τέλους να πέσουν..


Υ.Γ: Ξέρω πως δεν θα τα διαβάσεις όλα αυτά (επειδη δεν ξέρεις και θα κάνω ο,τι μπορώ για να μη μάθεις την ύπαρξη του blog) …αλλά δεν πειράζει.
Ακολουθώ τη δική σου μέθοδο ψυχοθεραπείας..

Eμείς

..Toν τελευταίο καιρό τρέχουμε πολύ.. πάρα πολύ!!
Ξέρω πως είναι ευχάριστα τρεχάματα αλλά μου λείπουμε «εμείς»
Μένουμε μαζί, περνάμε υπέροχα ..αλλά δεν προλαβαίνουμε να συμπεριφερθούμε όπως μόνο «εμείς» ξέρουμε..
Μου λείπουν μικρά καθημερινά πράγματα, που για άλλους μπορεί να είναι τίποτα, αλλά για μένα είναι τα πάντα..
Θέλω ένα απόγευμα να έρθεις να με πάρεις από το σπίτι για να πάμε βαλτίτσα, να μου κάνεις αναπάντητη όταν θα φτάσεις στο φανάρι για να κατέβω.. Μόλις στρίψεις στη γωνία, να μου παίξεις τα φώτα για να μου δείξεις πόσο πολύ σου αρέσω και σήμερα. Να μπω στο αυτοκίνητο, να σου μουρμουρίσω που καθυστέρησες και να μου πεις πως δεν φταις εσύ αλλά το φανάρι που είχε κίνηση, ή ο Πέτρος που σε πήρε τηλέφωνο λίγο πριν φύγεις και σε καθυστέρησε.. Μετά να μου σκάσεις ένα φιλί (ανάλογα με το πόσο καθυστέρησες) να με ρωτήσεις που πάμε και να σου πω «όπου θες»..
Να καταλήξουμε στον Πρ. Ηλία με μια μπυρίτσα εσύ, και ένα Bacardi breezer με γεύση καρπούζι εγώ , να χαζεύουμε τη θέα και να χαιρόμαστε που «εμείς» δεν είμαστε σαν τους άλλους, που είναι κολλημένοι στην κίνηση της Καστέλας και πήζουν μέχρι να βρουν να παρκάρουν!!
Θυμάσαι;; Πάντα πηγαίναμε εκεί όταν θέλαμε να πάρουμε μια απόφαση. Εκεί πηγαίναμε με τα Auto Τρίτη, για να αποφασίσουμε τι αυτοκίνητο θα πάρω, εκεί με τις Διακοπές για να αποφασίσουμε ποιο νησάκι θα μας φιλοξενήσει το καλοκαίρι, εκεί για να αποφασίσουμε πού θα μείνουμε και πότε θα παντρευτούμε, εκεί για να καταλήξουμε αν τελικά θα ρίξουμε εκείνο τον τοίχο ή όχι…Όλα εκεί, πάντα εκεί..
Μετά, να βγούμε από το αυτοκίνητο, να σταθούμε στα κάγκελα και να με πάρεις αγκαλιά… Λατρεύω τις αγκαλιές σου..
Να μου πεις κάτι , να γελάσω δυνατά, και εσύ να με μαλώσεις επειδή ενοχλούμε το διπλανό ζευγαράκι που ερωτοτροπεί μέσα στο αυτοκίνητο…
Πόσο καιρό έχουμε να το κάνουμε και εμείς αυτό;; Τώρα πια, η άνεση του σπιτιού, μας έχει στερήσει εκείνα τα πονηρά ραντεβού, στο πίσω κάθισμα του μικρού αυτοκινήτου σου.. Και αυτά μου λείπουν..
Αργά το βράδυ να με αφήσεις έξω από το σπίτι, με ένα τρυφερό φιλί και να περιμένεις μέχρι να γυρίσω το κλειδί της πόρτας.. Να σου πω «Θα σε πάρω το πρωί» να μου κλείσεις το μάτι, και να φύγεις….