Αρκετούς μήνες πριν είχα την ανάγκη να ξεκλέψω λίγο χρόνο για ένα φωτογραφικό περίπατο...
Άργησα αλλά τα κατάφερα..
Τί και αν δεν πάτησα το pause,τί και αν δεν ήμουν μόνη, τί και αν αντί για τα starακια μου φορούσα τα καινούρια μου αθλητικά..Εγώ τα κατάφερα..
Πήγα σε ένα πολύ αγαπημένο μου μέρος..
Χώθηκα
μέσα στα δέντρα και τα μονοπάτια, και πάτησα πολλά κλικ...
Όχι όσα θα
ήθελα, αλλά σίγουρα ήταν αρκετά για να έχω κάτι(ακόμα) να χαζεύω στην
επιστροφή...
Αργά το βράδυ έκατσα στον υπολογιστή και είδα τα καλούδια μου... Ανάμεσα στις πολλές άλλες, υπήρχε και μια φωτό δική μας..Την έκανα φόντο στον υπολογιστή, και συνέχισα να χαζεύω τις υπόλοιπες..
Κάθε φορά που έκανα minimize, το βλέμμα μου κολλούσε σε αυτή τη μια φωτό...σε αυτά τα υπέροχα ματάκια και στα διάπλατα χαμόγελά μας..Αυτό έγινε πέντε - έξι φορές μέχρι να καταλάβω πως συνέβη..
Σήμερα παίζαμε ένα παιχνίδι... Μου είπες :"τη φέρνουν οι νεράιδες" και εγώ απάντησα : "την άνοιξη".. ..και ήταν η σωστή απάντηση.. ...τι και αν κανείς δεν κατάλαβε στην παρέα το πώς.. ...εγώ γι' αυτο σ'αγαπάω!!!!
...Θα διάβαζα μέχρι είκοσι φορές το κάθε γράμμα σου, το διάβαζα δυο-τρεις φορές όταν ερχόταν, το φιλούσα, το έχωνα στη τσάντα μου, το ξαναδιάβαζα στο λεωφορείο. Το κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου να μη μου το κλέψουν, μη μου το αρπάξει κανείς, το κρατούσα όπως κρατάει η μάνα το χέρι του παιδιού της όταν διασχίζουν κεντρική λεωφόρο. Είμασταν συνεχώς μαζί, οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου είχαν καταντήσει ωχροί σαν αναμνήσεις. Μου έτυχε να βρεθώ με μεγάλη παρέα στο εστιατόριο χωρίς να πω ούτε ν'ακούσω λέξη. Κάποια στιγμή το μάτι μου καρφώθηκε σε μια άδεια καρέκλα όπου σιγά-σιγά εμφανίστηκες εσύ και μου χαμογέλασες. Οι άλλοι έπαψαν να υπάρχουν. Για μένα, η μόνη κατειλημμένη καρέκλα ήταν αυτή η καρέκλα, η κενή ... Τάλγκο, του Βασίλη Αλεξάκη
"Πόσο καιρό έχει να σου πει κάποιος ένα όμορφο παραμύθι;;; Με δράκους και νεράϊδες, που να μην έχει απαραίτητα καλό τέλος;;;;
Άκου λοιπόν... Ήταν κάποτε ένας δράκος. Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο,πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του, και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.
Μια μέρα λοιπόν μια νεράϊδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του... Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε: - Δε φοβάσαι μήπως σε φάω; - Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις. - Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα; - Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι. - Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω; Η νεράϊδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση... όμως του απάντησε: - Όχι.. όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει... όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράϊδα... Θέλησε να τη φιλήσει... μα η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο δράκος δάκρυσε... όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.
Η μικρή νεράϊδα πέθαινε στην αγκαλιά του... ...του ψιθύριζε απλά το μυστικό... ...ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ... ...ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ..."
Αν και κυκλοφορεί αρκετό καιρό στο διαδίκτυο, εγώ το διάβασα μόλις πριν λίγες μέρες.. Μου το έστειλε ένας παλιός μανιταρένιος φίλος... Ναι ναι...καλά το έγραψα...μανιταρένιος..
Όπως όλα τα μανιταράκια έτσι και αυτός εμφανίστηκε στη ζωή μου ξαφνικά.. Μπορεί το "έδαφος" να ήταν κατάλληλο, γεμάτο υγρασία, πολλές βροχές, και αρκετό σκοτάδι...αλλά εγώ δεν τον περίμενα..
..και οχι απλά δεν τον περίμενα, νόμιζα πως δεν τον ήθελα καθόλου στη ζωή μου.... ..και επειδή υπάρχουν πολλά είδη μανιταριών, και εγώ είχα πρόσφατα φάει τα μούτρα μου με ένα τέτοιο, παραισθησιογόνο και δηλητηριώδες... ..συνεχώς τον ξερίζωνα και εκείνος κάθε τόσο ξαναφύτρωνε... Μέχρι που με επιμονή και υπομονή κατάφερε να με πείσει πως δεν ήταν σαν τα άλλα μανιτάρια... Ήταν ένα αστείο μανιταράκι, με μια δόση παραισθησιογόνου, που με ταξίδευε και με έκανε να χαμογελάω...
Βεβαια ο καιρός πέρασε και το μανιταράκι έφυγε... ...αλλα που και που εμφανίζεται ίσα για να δώσει το παρόν... ...και έπειτα χάνεται ξανά!!!
Όπως και να έχει, ο,τι και αν έγινε, θέλω να ξέρει πως εκείνο το κομματάκι που λέγαμε, του ανήκει και θα είναι πάντα δικό του... ...τι και αν δεν μπορούμε να τα λέμε τώρα πια... Εγώ έχω κρατήσει ΜΟΝΟ τα καλά..
...και πως ακόμα περιμένω το τέλος απο εκείνο το παραμύθι που άφησε στη μέση...
Είναι μέρες τώρα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ίδια ιδεά..
..να πατήσω το pause....
...να πάρω τη φωτογραφική μου
...να ξεθάψω τα παλιά all starακια μου μέσα απο την κούτα,
που ξεκουράζονται παρέα με τα martinακια μου εδώ και χρόνια...
...και να ξεχυθώ στους δρόμους για να βρω αυτο το κάτι..
...Να τραβήξω μια φωτογραφία, που να μου αρέσει τόσο πολύ, και να μην μπορώ να σταθώ απο την ανυπομονησία μου για να γυρίσω σπίτι και να τη δω στη μεγάλη οθόνη...
Στη διαδρομή της επιστροφής να χαμογελάω και να κρυφοκοιτάζω τη μικρή οθόνη της φωτογραφικής...
..και να νιώθω γεμάτη...
...αλλά δεν ξέρω που είναι η κούτα μου, ούτε τί είναι αυτο το κάτι...
...και έτσι μένω εδω, ξυπόλυτη...περιμένοντας...φωτογραφίζοντας τα γυμνά μου πόδια...
Είχα ξεχάσει την ύπαρξη του, μέχρι που έπεσα τυχαία πάνω του κατα την αναζήτηση ενός τραγουδιου...
Πόσο γύρισα πάλι πίσω!!!
Είναι κάποιες μέρες, που μια τόση δα αφορμή, ξυπνά βαθιά θαμμένες και ξεχασμένες αναμνήσεις..
...και μαζί με αυτές και τα συναισθήματα που τις συνόδευαν...
...και τότε ξεκινά ένα περίεργο παιχνίδι που σε κάνει να νιώθεις πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να σου ξυπνήσει τόσο καλά τις μνήμες, και να ξύσει τόσο πολύ τις πληγές, μέχρι να ματώσουν..
Ακόμα και αν ξέρεις, πως το σύμπαν σε έχει παντελώς χεσμένο,
δεν μπορείς παρα να σκεφτείς πως τόσες πολλές συμπτώσεις...δε μπορεί...κάποιο παιχνίδι του σύμπαντος θα είναι...
...και αρχίζουν τα τραγούδια, και μετά κάποιες εικόνες, μια αφίσα ή μια ταμπέλα στο δρόμο, ένα άρωμα, ένα ξεχασμένο βιντεάκι... ή όλα μαζί.....και το μυαλό απλά δεν μπορεί να ξεκολλήσει..
..και έχεις τόση ανάγκη να αφεθείς στις αναμνήσεις σου..
Να τις ζήσεις όλες από την αρχή, ξεχνώντας το μετέπειτα..
Απλά να αφεθείς, έστω για λίγο!!
Ακόμα και αν ξέρεις πως το λίγο θα γίνει πολύ, και όλος ο κόπος για να ξεχάσεις κινδυνεύει..
...και αποκαμωμένος πια καταλήγεις πως όλα δεν είναι τίποτα παρα ένα παιχνίδι του μυαλού...
...και παλεύεις να το ηρεμήσεις, να το ξεγελάσεις, να το γαληνέψεις...
Να τα βάλεις όλα στα κουτάκια τους, και να κοιμίσεις ξανά τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα..
Κάθε φορά που τα πράγματα αγριεύουν και με αγριεύουν...ψάχνω τρόπο για να χωθώ σε εκείνη τη γωνιά του μυαλού μου....
...για να ταξιδέψω σε έναν παραμυθένιο κόσμο, που όλα μα όλα θα είναι ακριβώς όπως τα θέλω..
Κάποτε ήταν εύκολο..Έκλεινα τα μάτια, πάγωνα το χρόνο και απλά ταξίδευα..
Τώρα πια είναι σχεδόν ακατόρθωτο... χρειάζομαι "δεκανίκια"...
...Χρειάζομαι κάτι, για να μου ανοίξει μια τόση δα πορτούλα, που ίσα θα χωράει να περάσει το μικροσκοπικό κορμί μου, και τα λαβωμένα-σχεδον άχρηστα πια- φτεράκια,
που θα οδηγεί σε εκείνον τον άλλο κόσμο που τόσο πολύ χρειάζομαι.....
...και αυτό το κάτι ξέρω ακριβώς πού θα το βρώ...μόνο που φοβάμαι..
Έχω την ανάγκη να χωθώ και να χαθώ μέσα σε ένα βιβλίο..
Να πετάξω στον τον ουρανό, να θαφτώ μέσα στο χώμα,
να χορέψω με τα ξωτικά, να λουστώ απ΄το φεγγάρι...
Να ταξιδέψω όπου δεν μπορεί να πάει ο νους από μόνος του..
Να διαβάζω και να γίνομαι ένα με το χαρτί...
Να μην υπάρχει τίποτα στο δωμάτιο, παρα μόνο το βιβλίο και το αναμμένο φως..
Εγώ να έχω χάσει την υπόστασή μου, και να βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στις σειρές και τα γράμματα...
και να ρέω...απλά...
Έχω τόσο ανάγκη αυτο το ταξίδι....αλλά δεν έχω την πολυτέλεια...
Δεν μπορώ να το ζήσω όπως εγώ θέλω...
Με ξέρω..Ξέρω πως δεν μπορώ να συγκρατηθώ... Πως δεν έχω μέτρο... Πως δεν μπορώ να είμαι και εδω και εκεί....
Και πρέπει να είμαι εδώ...πάντα εδώ...μόνο εδώ...
Για εκείνο το απέραντο γαλάζιο που με περιμένει...που δεν μπορεί χωρίς εμένα και εγώ χωρίς αυτό....