Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Παραμύθια..


..και ο πρίγκιπας που ήταν σοφός μα και μικρός,
για μενα έχει πεθάνει εδώ και χρόνια!!!

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

!!!

-Μ'αγαπάς ακομα;;
-Στο "σ'αγαπάω" δεν υπάρχει "ακόμα" .-


Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Ο δικός μου ωκεανός!!



Αρκετούς μήνες πριν είχα την ανάγκη να ξεκλέψω λίγο χρόνο για ένα φωτογραφικό περίπατο...

Άργησα αλλά τα κατάφερα..
Τί και αν δεν πάτησα το pause,τί και αν δεν ήμουν μόνη, τί και αν αντί για τα starακια μου φορούσα τα καινούρια μου αθλητικά..Εγώ τα κατάφερα..
Πήγα σε ένα πολύ αγαπημένο μου μέρος..
Χώθηκα μέσα στα δέντρα και τα μονοπάτια, και πάτησα πολλά κλικ...
Όχι όσα θα ήθελα, αλλά σίγουρα ήταν αρκετά για να έχω κάτι(ακόμα) να χαζεύω στην επιστροφή...
Αργά το βράδυ έκατσα στον υπολογιστή και είδα τα καλούδια μου... Ανάμεσα στις πολλές άλλες, υπήρχε και μια φωτό δική μας..Την έκανα φόντο στον υπολογιστή, και συνέχισα να χαζεύω τις υπόλοιπες..

Κάθε φορά που έκανα minimize, το βλέμμα μου κολλούσε σε αυτή τη μια φωτό...σε αυτά τα υπέροχα ματάκια και στα διάπλατα χαμόγελά μας..Αυτό έγινε πέντε - έξι φορές μέχρι να καταλάβω πως συνέβη..
και τότε χαμογέλασα!!!




Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

I want you to know, but i don't want to tell you!!!!

Είναι μια από εκείνες τις μέρες που μου λείπεις.

...αλλά αυτό θα μπορούσα να το παραδεχτώ μόνο σε εσένα.
ΑΝ βέβαια εσύ δεν ήσουν αυτός που είσαι, 
και ΑΝ εγώ μπορούσα να σε εμπιστευτώ ποτέ ξανά...

Είναι πολλά που θα μπορούσα να πω μόνο σε εσένα.
...και ακόμα περισσότερα που δεν θα σου έλεγα, 
επειδή ντρέπομαι ακόμα και να τα παραδεχτώ,
 αλλά εσύ θα τα ψάρευες μέσα από άλλες μου λέξεις.

Εσύ θα τα ήξερες, εγώ δεν θα σου τα είχα πει και όλοι θα νιώθαμε χαρούμενοι...

Άραγε ακούς αυτά που σου λέω;;;
...και περισσότερο αυτά που δε λέω;;;

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

What are the Chances ???


 Ο κόσμος είναι μικρός λένε...
...ελπίζω ακόμα...

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Ενα δάκρυ κοραλλένιο....


Σου `χω φυλάξει μια αγκαλιά...
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά...

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Statler and Waldorf!!

Σήμερα παίζαμε ένα παιχνίδι...
Μου είπες :"τη φέρνουν οι νεράιδες" 
και εγώ απάντησα : "την άνοιξη"..
..και ήταν η σωστή απάντηση..

...τι και αν κανείς δεν κατάλαβε στην παρέα το πώς..
...εγώ γι' αυτο σ'αγαπάω!!!!


 

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Τάλγκο



...Θα διάβαζα μέχρι είκοσι φορές το κάθε γράμμα σου,
το διάβαζα δυο-τρεις φορές όταν ερχόταν,
το φιλούσα, το έχωνα στη τσάντα μου, το ξαναδιάβαζα στο λεωφορείο.
Το κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου να μη μου το κλέψουν,
μη μου το αρπάξει κανείς, το κρατούσα όπως κρατάει
η μάνα το χέρι του παιδιού της όταν διασχίζουν κεντρική λεωφόρο.
Είμασταν συνεχώς μαζί, οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου είχαν καταντήσει ωχροί σαν αναμνήσεις. 
Μου έτυχε να βρεθώ με μεγάλη παρέα στο εστιατόριο χωρίς να πω ούτε ν'ακούσω λέξη.
Κάποια στιγμή το μάτι μου καρφώθηκε σε μια άδεια καρέκλα όπου σιγά-σιγά εμφανίστηκες εσύ και μου χαμογέλασες. 
Οι άλλοι έπαψαν να υπάρχουν.
Για μένα, η μόνη κατειλημμένη καρέκλα ήταν αυτή η καρέκλα, 
η κενή ...
 
Τάλγκο, του Βασίλη Αλεξάκη



Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Σώπαινε!!


Σσσσσ...μη μιλάς..
Την αλήθεια και την ειλικρίνεια που με τόσο πάθος ζητούν από εσένα...δεν την αντέχουν..
΄Η θα λες αυτά που θέλουν να ακούσουν ή θα βρίσκεσαι απέναντί τους...εχθρός, (κατα)κριτής...
Για αυτό σου λέω...σώπαινε...
 
Τι και αν όταν σωπαίνεις, φαίνεσαι αδιάφορη στα μάτια τους, και αρχίζει πάλι το παιχνιδάκι των ερώτησεων...
-Τί έχεις;
-Γιατί δε μιλάς;
-Τί μου κρύβεις;;
-Τί έκανα;;
-Εγώ φταίω;;
 
..και πάλι από την αρχή..
Ανοίγεις το κουτάκι και όποιον πάρει ο Χάρος...
...και εκεί που πας να νιώσεις ανακούφιση, που είσαι αληθινή,
αρχίζει πάλι ο καυγάς....
 
...και πάντα καταλήγει σε βαριές κουβέντες...
...που μένουν στο μυαλό σου, και κάνουν την αγάπη να μικραίνει...
κάθε μέρα και μια ίντσα...κάθε κουβέντα και ένα εκατοστό...
 
 
..και καταπίνεις, και σωπαίνεις, και ξανακαταπίνεις....
και αρχίζεις να κατηγορείς τον εαυτό σου...να μονολογείς
"αφού τα ξέρω, τί μιλάω;"
"τί το ανοίγω το ρημάδι;"
"αφού μιλάω σε τοίχο, γιατί μιλάω;;;;"
 
Και αποφασίζεις να σωπασεις.
Ανοίγεις το συρταράκι με τις μάσκες, και φοράς εκείνη την όμορφη, τη χαμογελαστή, τη "δε συμβαίνει τίποτα"
Τη φοράς μια μέρα, μια βδομάδα...ένα μήνα...και όλα είναι μια χαρα..
Μέχρι που τα αυτιά σου πληγιάζουν από το λάστιχο, και αποφασίζεις να τη βγάλεις...
 
Και τότε ακούγονται άλλες ατάκες..
"Άλλαξες", "δεν είσαι αυτή που γνώρισα" "σκέφτεσαι ύπουλα¨και πολλά άλλα τέτοια όμορφα...
...και εκεί είναι που αρχίζεις να το χάνεις..
Ανάσες...
 
Και μετά προσπαθείς να το ξεχάσεις...
και χαμογελάς...σαν να μη συνέβη τίποτα...
 
Μέχρι την επόμενη αφορμή ,την επόμενη σπίθα, που θα ανάψει τη φλόγα, και το σύμπαν θα πάρει ΦΩΤΙΑ!!!

 

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Παραμύθι με άσχημο τέλος


"Πόσο καιρό έχει να σου πει κάποιος ένα όμορφο παραμύθι;;;
Με δράκους και νεράϊδες, που να μην έχει απαραίτητα καλό τέλος;;;;


Άκου λοιπόν...
Ήταν κάποτε ένας δράκος.
Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο,πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του,
και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια νεράϊδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του...
Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η νεράϊδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση... όμως του απάντησε:
- Όχι.. όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.


Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει...
όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράϊδα...
Θέλησε να τη φιλήσει... μα η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.
Ο δράκος δάκρυσε... όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή νεράϊδα πέθαινε στην αγκαλιά του...
...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...
...ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ...
...ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ..."


Αν και κυκλοφορεί αρκετό καιρό στο διαδίκτυο, εγώ το διάβασα μόλις πριν λίγες μέρες..
Μου το έστειλε ένας παλιός μανιταρένιος φίλος...
Ναι ναι...καλά το έγραψα...μανιταρένιος..

Όπως όλα τα μανιταράκια έτσι και αυτός εμφανίστηκε στη ζωή μου ξαφνικά..
Μπορεί το "έδαφος" να ήταν κατάλληλο, γεμάτο υγρασία, πολλές βροχές, και αρκετό σκοτάδι...αλλά εγώ δεν τον περίμενα..

..και οχι απλά δεν τον περίμενα, νόμιζα πως δεν τον ήθελα καθόλου στη ζωή μου..
..

..και επειδή υπάρχουν πολλά είδη μανιταριών, και εγώ είχα πρόσφατα φάει τα μούτρα μου με ένα τέτοιο, παραισθησιογόνο και δηλητηριώδες...
..συνεχώς τον ξερίζωνα και εκείνος κάθε τόσο ξαναφύτρωνε...


Μέχρι που με επιμονή και υπομονή κατάφερε να με πείσει πως δεν ήταν σαν τα άλλα μανιτάρια...

Ήταν ένα αστείο μανιταράκι, με μια δόση παραισθησιογόνου,
 που με ταξίδευε και με έκανε να χαμογελάω...

Βεβαια ο καιρός πέρασε και το μανιταράκι έφυγε...
...αλλα που και που εμφανίζεται ίσα για να δώσει το παρόν...
...και έπειτα χάνεται ξανά!!!

Όπως και να έχει, ο,τι και αν έγινε, θέλω να ξέρει πως εκείνο το κομματάκι που λέγαμε,
του ανήκει και θα είναι πάντα δικό του...
...τι και αν δεν μπορούμε να τα λέμε τώρα πια...
Εγώ έχω κρατήσει ΜΟΝΟ τα καλά..

...και πως ακόμα περιμένω το τέλος απο εκείνο το παραμύθι που άφησε στη μέση...

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Φωτογραφίζοντας τα γυμνά μου πόδια...

 
 
 
Είναι μέρες τώρα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ίδια ιδεά..
..να πατήσω το pause....
...να πάρω τη φωτογραφική μου
...να ξεθάψω τα παλιά all starακια μου μέσα απο την κούτα,
 που ξεκουράζονται παρέα με τα martinακια μου εδώ και χρόνια...
...και να ξεχυθώ στους δρόμους για να βρω αυτο το κάτι..
...Να τραβήξω μια φωτογραφία, που να μου αρέσει τόσο πολύ, και να μην μπορώ να σταθώ απο την ανυπομονησία μου για να γυρίσω σπίτι και να τη δω στη μεγάλη οθόνη...
 
Στη διαδρομή της επιστροφής να χαμογελάω και να κρυφοκοιτάζω τη μικρή οθόνη της φωτογραφικής...
..και να νιώθω γεμάτη...
...αλλά δεν ξέρω που είναι η κούτα μου, ούτε τί είναι αυτο το κάτι...
...και έτσι μένω εδω, ξυπόλυτη...περιμένοντας...φωτογραφίζοντας τα γυμνά μου πόδια...

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον...

                                
 

Κοιτάζω στο κοντινό παρελθόν και νιώθω πως είναι δέκα ζωές πίσω...
Τα πάντα έχουν αλλάξει..
Εγώ έχω αλλάξει...
 
Πράγματα που λάτρευα να κάνω, τα αποφεύγω από φόβο,
και ανθρώπους που αγαπούσα να βλέπω, τους αποφεύγω από τρόμο...
 
Η παρέα μου αποτελείται από ανθρώπους που δεν υπήρχαν στη ζωή μου τότε, ή απλά είχαν μπει στον πάγο...
..και η τότε παρέα μου έχει προ πολλού χαθεί μέσα σε αυτόν..
Ακόμα γελάω -και θυμώνω- με τον εαυτό μου, για το πόσους ανθρώπους άφησα να μπουν στη ζωή μου ...άσκοπα...
 
Περνάω τις περισσότερες μέρες του μήνα στο σπίτι, και πραγματικά το χαίρομαι...
-τι και αν αυτό με τρομάζει-.
..και όταν φεύγω από αυτό, ανυπομονώ να γυρίσω...
Υγιές;;;Καθόλου!!!
 
Κάποτε δε με ένοιαζε και πολύ το τομάρι μου.
Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μη σακατευτώ πολύ,
και τρέχω τσάμπα τους ανθρώπους που με αγαπούν..
Όταν έφευγα για να κάνω κάτι extreme, άφηνα σημείωμα κάτω από το μαξιλάρι μου,
και ζητούσα συγνώμη από εκείνους που θα άφηνα πίσω, σε περίπτωση που πάθαινα κάτι και δε γύριζα...
Τόσο χαζό παιδί ήμουν!!!
 
....και τώρα τρέμω μην πάθω κάτι, τρέμω να μη σε αφήσω πίσω...
και μου κόβεται η ανάσα, στην ιδέα οτι μπορεί να πάθεις κάτι εσύ...
Ξεχειλίζω από συναισθήματα που δεν μου είναι καθόλου γνώριμα...
...και έχω ελάχιστο χρόνο ελεύθερο για να συνειδητοποιήσω τί μου συμβαίνει..
 
Τότε έτρεμα μη γίνω αυτό που είμαι τώρα, και τώρα τρέμω μη γυρίσω σε αυτό που ήμουν τότε...
...όχι επειδή δεν το αγαπούσα αυτό που ήμουν, αλλά επειδή τότε δε θα χωρούσες στη ζωή μου..
..και εσένα σε αγαπάω περισσότερο από αυτό που ήμουν, που είμαι ή που θα γίνω ποτέ..
 
Μάλλον έχει να κάνει με αυτό που λένε για τους ωκεανούς και τις μπανιέρες...
Πώς να βολευτώ σε μια μπανιέρα τώρα πια;;;
 
Κρυφοκοιτάζω στο παρελθόν για να δω τί ήμουν...
...και τα γράφω εδώ, για να τα βλέπω όταν δεν έχω χρόνο να σκεφτώ...
Για να τα βλέπω και να μην τα ξεχνάω...
Επειδή θυμάμαι ακόμα το πόσο φοβόμουν μην ξεχάσω το πως ένιωθα μέσα στη παλιά ζωή μου και χαθώ μέσα στη νέα...
Θυμάμαι τόσο εσένα που σου το έλεγα κλαίγοντας, όσο και εκείνον που μου το έλεγε με τρεμάμενη φωνή...
...και τώρα πια κανένας από τους δυο σας δεν είναι στο παρόν μου...
Αλλα εγώ συνεχίζω να θυμάμαι τα πάντα!!!
 
Το αγαπώ το παρελθόν μου...και τα λάθη μου, και τα σωστά μου...
και κυρίως όσα έκανα, που είναι αυτά που μου λείπουν πιο πολύ..
 
Έρχονται ώρες που σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερα αν δεν είχα το συγκεκριμένο παρελθον,αν δεν είχα κανει όσα έκανα.
Σίγουρα δεν θα είχα κάτι να μου λείπει τόσο πολύ..
Αλλα απο την άλλη....μπα...όχι...Άξιζε ρε γαμωτο....
 
...και η ζωή συνεχίζεται...αλλά είναι μια άλλη Ζωή....
 
 
 
..και τότε πώς συνεχίζεται;;;

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Father and Daughter - Michael Dudok de Wit

Είχα ξεχάσει την ύπαρξη του, μέχρι που έπεσα τυχαία πάνω του κατα την αναζήτηση ενός τραγουδιου...

Πόσο γύρισα πάλι πίσω!!!



Είναι κάποιες μέρες, που μια τόση δα αφορμή, ξυπνά βαθιά θαμμένες και ξεχασμένες αναμνήσεις..
...και μαζί με αυτές και τα συναισθήματα που τις συνόδευαν...
...και τότε ξεκινά ένα περίεργο παιχνίδι που σε κάνει να νιώθεις πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να σου ξυπνήσει τόσο καλά τις μνήμες, και να ξύσει τόσο πολύ τις πληγές, μέχρι να ματώσουν..

 
Ακόμα και αν ξέρεις, πως το σύμπαν σε έχει παντελώς χεσμένο,
δεν μπορείς παρα να σκεφτείς πως τόσες πολλές συμπτώσεις...δε μπορεί...κάποιο παιχνίδι του σύμπαντος θα είναι...
...και αρχίζουν τα τραγούδια, και μετά κάποιες εικόνες, μια αφίσα ή μια ταμπέλα στο δρόμο, ένα άρωμα, ένα ξεχασμένο βιντεάκι... ή όλα μαζί.....και το μυαλό απλά δεν μπορεί να ξεκολλήσει..

 
..και έχεις τόση ανάγκη να αφεθείς στις αναμνήσεις σου..
Να τις ζήσεις όλες από την αρχή, ξεχνώντας το μετέπειτα..
Απλά να αφεθείς, έστω για λίγο!!
Ακόμα και αν ξέρεις πως το λίγο θα γίνει πολύ, και όλος ο κόπος για να ξεχάσεις κινδυνεύει..

 
...και αποκαμωμένος πια καταλήγεις πως όλα δεν είναι τίποτα παρα ένα παιχνίδι του μυαλού...
...και παλεύεις να το ηρεμήσεις, να το ξεγελάσεις, να το γαληνέψεις...
Να τα βάλεις όλα στα κουτάκια τους, και να κοιμίσεις ξανά τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα..

 
...και τότε είναι που το παιχνίδι αρχίζει ξανά...

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Κάθε φορα....

Κάθε φορά που τα πράγματα αγριεύουν και με αγριεύουν...ψάχνω τρόπο για να χωθώ σε εκείνη τη γωνιά του μυαλού μου....
...για να ταξιδέψω σε έναν παραμυθένιο κόσμο, που όλα μα όλα θα είναι ακριβώς όπως  τα θέλω..
Κάποτε ήταν εύκολο..Έκλεινα τα μάτια, πάγωνα το χρόνο και απλά ταξίδευα..
Τώρα πια είναι σχεδόν ακατόρθωτο... χρειάζομαι "δεκανίκια"...
...Χρειάζομαι κάτι, για να μου ανοίξει μια τόση δα πορτούλα, που ίσα θα χωράει να περάσει το μικροσκοπικό κορμί μου, και τα λαβωμένα-σχεδον άχρηστα πια- φτεράκια,
που θα οδηγεί σε εκείνον τον άλλο κόσμο που τόσο πολύ χρειάζομαι.....
...και αυτό το κάτι ξέρω ακριβώς πού θα το βρώ...μόνο που φοβάμαι..
 
Έχω την ανάγκη να χωθώ και να χαθώ μέσα σε ένα βιβλίο..
Να πετάξω στον τον ουρανό, να θαφτώ μέσα στο χώμα,
να χορέψω με τα ξωτικά, να λουστώ απ΄το φεγγάρι...
Να ταξιδέψω όπου δεν μπορεί να πάει ο νους από μόνος του..
Να διαβάζω και να γίνομαι ένα με το χαρτί...
Να μην υπάρχει τίποτα στο δωμάτιο, παρα μόνο το βιβλίο και το αναμμένο φως..
Εγώ να έχω χάσει την υπόστασή μου, και να βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στις σειρές και τα γράμματα...
και να ρέω...απλά...

Έχω τόσο ανάγκη αυτο το ταξίδι....αλλά δεν έχω την πολυτέλεια...
Δεν μπορώ να το ζήσω όπως εγώ θέλω...
Με ξέρω..Ξέρω πως δεν μπορώ να συγκρατηθώ...
Πως δεν έχω μέτρο...
Πως δεν μπορώ να είμαι και εδω και εκεί....
Και πρέπει να είμαι εδώ...πάντα εδώ...μόνο εδώ...
Για εκείνο το απέραντο γαλάζιο που με περιμένει...που δεν μπορεί χωρίς εμένα και εγώ χωρίς αυτό....
..και μένω εδω...

Είναι το μόνο που μπορώ...




...Αλλά πόσο μου λείπει το εκεί...