..και η φωτιά πλησιάζει...

Ήταν ένα εφιαλτικό ΣΚ..
Ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα..
Να ακούς για πυρκαγιά, και στο μυαλό σου να γυρίζουν οι εικόνες από την Ηλεία, και τις ψυχούλες που χάθηκαν..
Να μυρίζεις τον καπνό και να παγώνει το αίμα σου.
Να πονάς για κάθε δέντρο που χάνεται και να στέκεις άπραγος, βουβός.
..και μετά η φωτιά να πλησιάζει στο σπίτι σου..
..και να μην προλαβαίνεις να σκεφτεις…
..και να μην έχεις το κουράγιο να κάνεις βήμα..
..και η φωτιά να πλησιάζει…
Να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς πια τα δεντρα που καίγονται, παρα μόνο πως αυτά που τόσο αγάπησες, οδηγούν τη φωτιά έξω από την πόρτα σου.

Ο ήχος από τα οχήματα του δήμου εκκωφαντικός..
«Παρακαλούνται οι κάτοικοι να εκκενώσουν τα σπίτια τους»
Ακόμα ανατριχιάζω..
Και τα δέντρα να καίγονται…και η φωτιά να πλησιάζει…
Τι να πρώτο μαζέψεις;; Ποιο το κριτήριο;;; Ό,τι έχεις το αγαπάς και το χρειάζεσαι Πώς να το αφήσεις πίσω ξέροντας πως κινδυνεύει να καεί;;
Δεν προλαβαίνεις να γεμίσεις τη βαλίτσα…Δεν προλαβαίνεις να πάρεις ούτε το αγαπημένο σου μπλουζάκι…Η βαλίτσα έχει πράγματα που έτυχε να βρεθούν μπροστά σου…
Φεύγοντας κάνεις τη γνωστή κίνηση για να ενεργοποιήσεις το συναγερμό.Γελάς ειρωνικά.. Η δύναμη της συνήθειας βλέπεις..
Μια τελευταία ματιά στο σπίτι χωρίς να περνάει ούτε μια σκέψη από το μυαλό σου, ή μήπως περνούν χιλιάδες και απλά δεν προλαβαίνουν να καταγραφούν;;;
Χτυπάς την πόρτα και φεύγεις.. Αλλα να πας που;;;

Η φωτιά είναι μόλις λίγα μέτρα από το σπίτι σου..
Ξέρεις πως είναι χαμένη υπόθεση..
Με δάκρυα στα μάτια φωνάζεις το γείτονα που αρνείται πεισματικά να αφήσει τους κόπους μια ζωής να χαθούν…
Μα πώς να τους σώσει με ένα λάστιχο και ένα κλαδί όταν το θεριό πλησιάζει;;;;
Φτάνεις στην άλλη γωνία και στέκεις για να φωνάξεις μια τελευταία φορά το γείτονα αλλά εκείνος τίποτα..
Κινείσαι προς την πλατεία.. Εκεί που με αγωνία σε περιμένει η υπόλοιπη οικογένεια
..και περιμένετε μαζί μέχρι…τι;;;;
Βλέπεις τις φλόγες και είσαι σίγουρος πως το σπίτι σου κάηκε.. Πως ο μαύρος καπνός είναι τα απομεινάρια του σπιτιού σου… και παράλληλα σκέφτεσαι και το γείτονα…
Οι ώρες περνάνε βασανιστικά…και έχει τόσο κρύο!!!
Ξενυχτισμένος, ταλαιπωρημένος, μετά από ατελείωτες ώρες που πέρασες με ένα λάστιχο, στέκεις και κοιτάς τις φλόγες.
Ούτε που ξέρεις τι σε περιμένει …
Φρίκη..

Όλοι γύρω σου έχουν την ίδια έκφραση με εσένα. Ρωτούν τους αστυνομικούς για τα σπίτι τους. Πού να ξέρουν και εκείνοι που βρίσκεται η οδός που τους λες..
Μια παρέα πιο κάτω έχει κουράγιο και κάνει πλάκα.. Πίνει καφέ και γελάει.. Τους κοιτάς με μίσος..

…και περιμένεις να ξημερώσει. Όλοι κοιτούν προς τον ουρανό και περιμένουν να δουν ένα αεροπλάνο.. Τεντώνουν τα αυτιά μήπως και ακούσουν ένα ελικόπτερο..
Αν και πιστεύεις πως το σπίτι σου κάηκε, ακόμα μετράς τις ώρες για να ξημερώσει..
Μήπως και…ποτέ δεν ξέρεις..
Μισή ώρα μετά, η πρώτη ρίψη.. Ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα..
Ανάμεικτα συναισθήματα
Πυκνός καπνός.. Ακολουθεί δεύτερη ρήψη.. και τρίτη…
Αρχίζεις να ελπίζεις και να ανυπομονείς..

Παίρνεις το δρόμο προς το σπίτι.. Με την ανάσα κομμένη από την αγωνία και τους καπνούς κινείσαι προς το σπίτι, ή ο, τι είχε απομείνει από αυτό.. Περπατάς χιλιόμετρα μέχρι να φτάσεις…και οι σαγιονάρες σου πληγιάζουν τα πόδια..
Μετά από αρκετή ώρα φτάνεις στο σπίτι…
Χαμόγελα;; Δάκρυα;;; Εξαρτάται..

Η ιστορία σταματάει κάπου εδώ.. Η συνέχεια εξαρτάται από την τύχη του καθενός..
Πραγματικά είναι θέμα τύχης για το αν θα γλιτώσει το σπίτι σου....
Ακόμα και αν γλίτωσε σε αυτή την πυρκαγιά, αυτό τίποτα δε σημαίνει..
Η επόμενη παραμονεύει.. Κάποιος εκεί έξω περιμένει…

Κάποιος άλλος..

Έσβησαν οι λέξεις μου μέσα απ' το χαρτί
ποιος μαζί σου ήμουνα
τι είχα μοιραστεί;
Πως η αγάπη άνθισε και πως μαράθηκε...
κάποιος άλλος ήμουνα, κάποιος που για πάντα χάθηκε

Τώρα μες στα χέρια σου νοιώθω ξένος πια
την καρδιά μου άκου πως, τώρα αλλιώς χτυπά
κι όλα μες στη σκέψη μου αλλιώς φαντάζουνε
ίδιους δρόμους περπατώ, όμως πια αλλού με βγάζουνε

Κάποιος άλλος ήμουνα, ήμουνα παιδί
θα με πήρε η άνοιξη
και ίσως να σε πίστεψα μπορεί
να έκλαψα, πίσω σου να έτρεξα μπορεί
όσο και να πόνεσα, τόσο σε συγχώρεσα
κάποιος άλλος ήμουνα μπορεί...

Τι περνάει απ' το χέρι μου, τι μπορώ ν' αλλάξω
τι θα βγει απ' την αρχή, αν τα λογαριάσω
ποιος κοντά μου στάθηκε
ποιος στ' αλήθεια μ' ένοιωσε
ποιος τα δώρα μου άρπαξε
κι έπειτα μακρυά μου έτρεξε

Κάποιος άλλος ήμουνα
κάποιος, κάπου, κάποτε μπορεί

ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΑΣΤΕΡΙ

'Ηταν μια παράξενη νύχτα.Μια νύχτα όλο ομορφιές κι αρώματα.Ο ουρανός είχε ντυθεί μ'όλα τ'αστέρια που είχε κρυμμένα στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά.
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι.
Κοίταζε με τις ώρες κάτω,την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε και άλλαζε χρώματα,καθώς το ελαφρύ αεράκι της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψυθίριζε:"Θέλω να πάω κοντά της!Θέλω να τη δω από κοντά!Θέλω να την αγγίξω.Την αγαπώ τόσο πολύ!"Κι από τη λύπη του που ήταν τόσο μακριά της,αναστέναξε.
'Επειτα τρεμόσβησε.Τρεμόσβησε τόσο,που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα 'σβηνε και θα χανόταν για πάντα από τον ουρανό.
Το φεγγάρι,όμως,που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας,γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπό του κατά το αστεράκι και το ρώτησε:"Γιατί,αναστενάζεις αστεράκι μου;"
Εκείνο κοίταξε κάτω,την απέραντη θάλασσα τη φεγγαρολουσμένη και είπε αργά αργά:"Θέλω να πάω κοντά της!"
"Να πας κοντά της;",απόρησε το φεγγάρι."Μα εσύ είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι δεν μπορεί να ζήσει κοντά στη θάλασσα!"
"Αχ,δεν μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα!Αχ,γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα;"
'Ελεγε και ξανάλεγε,γεμάτο παράπονο,το αστεράκι.Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού,ένα αστέρι.
Πρώτα το 'δε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως,μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα,γρήγορα γρήγορα,να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας.
Από κείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμα πιο λυπημένο.Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του,πέφταν πάνω στην ασημοκεντημένη ποδιά του και γίνονταν μικρά μικρούτσικα αστεράκια.
Πόσο ζήλευε εκείνο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της.Ενώ αυτό,που την αγαπούσε τόσο πολύ,στεκόταν ακόμα εκεί,πάνω στον ουρανό.Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χώριζε!
Πέρασαν πολλές νύχτες.'Αλλες με φεγγάρι ολόγιομο,άλλες με μισοφέγγαρο κι άλλες μ'ένα φεγγάρι χλωμό,κυκλωμένο από ένα θαμπό φως.Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη,ασημοστολισμένη θάλασσα.Κι αυτή,όλο κρυφή χαρά,χαμογελούσε και χόρευε απαλά με τα δελφίνια της.
"Εγώ πότε θα πάω κοντά της;",έλεγε και ξανάλεγε το αστεράκι.Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ,χωρίς να το καταλάβει,ξαφνικά φωτίστηκε!'Ελαμψε ολόκληρο απ'το δυνατό φως που το πλημμύρισε!Η καρδιά του χτύπησε δυνατά!Μα τόσο δυνατά,που μια χούφτα χροσόσκονη βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ'το αστεράκι,καθώς γλυστρούσε απ'το μονοπάτι του ουρανού και,τρέχοντας,πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της.
Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι!Ούτε που το κατάλαβε πώς έγινε.Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό της δάχτυλο.
Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε.Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της κι έπειτα άρχισε να το ταξιδεύει στις απέραντες ,τις μαγικές πολιτείες του βυθού.
Το αστεράκι ένιωθε τόσο ευτυχισμένο,που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο.
Κι όταν τέλειωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά,στον ουρανό,που ήταν γεμάτος αστέρια.Πόσο μικρά του φάνηκαν!Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε.
Χαμογέλασε και το αστεράκι.Κι έγινε το χαμόγελό του χίλια αστεράκια που φώτισαν τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας,τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της και τους σκληρούς απότομους βράχους,που χρόνια τώρα,δέχονταν τα χάδια της και το θυμό της.
Αν κάποιο βράδυ βρεθείς κι εσύ κοντά της και τη δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια,ξέρεις τι θα 'ναι.
Δε θα 'ναι τίποτ'άλλο παρά το αστεράκι,που έκανε το χαμόγελό του,για χάρη της,χίλια κομμάτια και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για να στολίζει την ασημένια αγκαλιά της,τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα,κυματιστά μαλλιά της...

ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
"ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΑΣΤΕΡΙ"

Ένα ταξίδι..μαζί σου!!!

Τις τελευταίες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα ταξίδι.
Να βάλουμε τα ρούχα μας σε μια βαλίτσα και να φύγουμε.
Μακριά από εδώ, μακριά από εκεί, μακριά από παραπέρα.

Με κούρασε αυτή η πόλη. Με κούρασε ο κόσμος της.
Με κούρασαν οι δουλειές στο σπίτι, το πρωινό ξύπνημα,
το τρέξιμο στη δουλειά, τα πρέπει και τα δεν πρέπει τους..Όλα..

Πάμε να φύγουμε.. Σε παρακαλώ..
Μόνο μια βαλίτσα, τα όνειρα και τα χαμόγελά μας..και να φύγουμε
Τίποτα άλλο δεν θέλω..

Να πάμε σε ένα νησι, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Να βλέπω μόνο θάλασσα, να ακούω τα κύματα και να μη σκέφτομαι.
Κάνε με να μη σκέφτομαι.. Σε παρακαλώ.

Δεν θέλω να περιμένω ούτε μια μέρα..
..ούτε μια ώρα..
Πάρε με να φύγουμε..

Τις τελευταίες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα ταξίδι…
μαζί σου…
στην άλλη άκρη του κόσμου…

Anathema - Fragile Dreams

Countless time I trusted you
I let you back in
Knowing... Yeaning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken for you

Today I introduced myself
To my own feelings
Insilent agony after all these years

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken

Έλα να παίξουμε!!!

Σήμερα θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι..

Σήμερα λέω να συμπεριφερθούμε όπως παλιά.
Εσύ θα μου λες ό,τι ψέμα θέλεις και εγώ θα το πιστεύω.
Θα μου δίνεις υποσχέσεις, θα κάνουμε σχέδια και εγώ θα χαίρομαι.
Θα σε αφήσω ακόμα και να μου πεις πως μ’αγαπάς, και πως δεν θα αφήσεις ποτέ, κανένα να μου κάνει κακό…και θα σε πιστεύω.
Μπορώ και να δακρύσω από συγκίνηση αν θές.
Μπορώ να σου πω πως νιώθω τόσο τυχερή που έχω ένα φίλο σαν εσένα..
Θα σε αφήσω να με πάρεις αγκαλιά.. Ξέρεις πόσο πολύ αγαπώ τις αγκαλιές. Ειδικά όταν είναι μεγάλες σαν τη δική σου.
Και θα είσαι χαρούμενος.
Όλα θα έχουν γίνει όπως θέλεις.
Και μετά θα νομίζεις πως το κέρδισες το παιχνίδι
…και θα ανάψεις ένα τσιγάρο για να
γιορτάσεις τη νίκη σου.
Πάντα παίζεις για να κερδίσεις. Δεν δέχεσαι ποτέ την ήττα.
Δεν θα σουφρώσω χειλάκια, το υπόσχομαι.
Θα σου προσφέρω και δεύτερο τσιγάρο αν θες.
Δεν θα σου πω πως πρέπει να το κόψεις..
Όχι.. Καμιά άρνηση, καμία απαίτηση, κανένα παράπονο. Μόνο θα χαμογελάω.
Όλα θα δείχνουν τέλεια, όπως τα θες..
Άλλη μια νίκη στα παιχνίδια σου…
Και η μέρα θα κυλάει ήρεμα.Χωρίς μπηχτές, χωρίς παράπονα, χωρίς εξηγήσεις και σίγουρα χωρίς παρεξηγήσεις.

Μόνο που δεν σου είπα τη συνέχεια!!

Αυτό το παιχνίδι θα είναι το τελευταίο που θα παίξω μαζί σου.
Μετά τη λήξη του δεν θα υπάρχεις στη ζωή μου.
Θα σε διαγράψω.
..και καλά θα κάνεις να με διαγράψεις και εσύ.
Δεν θα δεχτώ ούτε λέξη μετά τη λήξη του παιχνιδιού.
Θα είναι ένα παιχνίδι στο οποίο θα έχουμε χάσει και οι δυο.
..αλλα δεν έχει σημασία.
Το μόνο που θα μετράει θα είναι το τέλος του παιχνιδιου.

Παίζουμε;;;;