....Θέλω κυριακάτικες καθημερινές!!!

Θέλω να έρθει η Πέμπτη, και εγώ να μη χρειάζεται να πάω στη δουλειά.
Να χτυπήσει το ξυπνητήρι, και εγώ να το κλείσω και να έρθω να χωθώ στην αγκαλιά σου. Να χουζουρέψουμε μέχρι τις 12..

Να κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά και να μη μας βρίσκει κανείς, επειδή θα έχουμε κλείσει τα κινητά μας.

Να βγούμε στα μαγαζιά όλη μέρα, να χαλάσουμε όλα μας τα λεφτά στα ψώνια και να κρατήσουμε ίσα ίσα για δυο καφέδες και δυο σουβλάκια..
Να μουρμουράς που χάνομαι μέσα στα μαγαζιά και εγώ να σου χαμογελάω …
Να κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι και να περιμένω να έρθεις να με πάρεις, όπως κάνουν τα παιδάκια που χάθηκαν μέσα στο εμπορικό..
…και να με πειράζεις!!!

Μετά,να πάμε Μικρολίμανο φορτωμένοι με τσάντες και να πιούμε τα φραπεδάκια μας στο Καταφύγιο.
Να παίξουμε τάβλι, και εσύ να θυμώνεις επειδή χάνω συνέχεια..
Αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θυμώνεις Εσύ όταν χάνω Εγώ!!!!!!

Να ακολουθήσει βόλτα στην παραλιακή και σουβλακάκι στο γνωστό μαγαζάκι..
Μουσικούλα, χαδάκια και γελάκια καθ’ όλη τη διάρκεια.

Να γυρίσουμε σπίτι αργά το βράδυ και να χουχουλιάσουμε δίπλα στο τζάκι,
να δούμε τα θριλεράκια μας αγκαλίτσα χωρίς να μας νοιάζει αν θα μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ…

..και να ξημερώσει Σάββατο, δεν θέλω άλλη καθημερινή.
Μόνο Σάββατα και Κυριακές…

Πες μου πως η ζωή μας θα είναι μόνο κυριακάτικες καθημερινές…

Μια φορά και ενα καιρο....

Εδώ και καιρό δεν σας αρέσουν αυτά που ακούτε ε;;
Δεν το προσπαθώ, αλήθεια, απλά μου βγαίνει.
Λέω ακριβώς αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να τα φιλτράρω.
Για την ακρίβεια, δεν θέλω να τα φιλτράρω..
Αν τώρα βέβαια το γεγονός πως έπαψα να χαϊδεύω αυτάκια, με κάνει σκύλα,
να σας ενημερώσω πως μπορώ άνετα να υποστηρίξω και αυτό το ρόλο.!!!

Ξέρετε πως είναι αλήθεια όσα λέω , απλά σας φαίνεται περίεργο να τα ακούτε ε;;;
Συμβαίνουν αυτά.
Δεν φταίω εγω για αυτό.
Όταν κάποιος έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά του,
Όταν τα έχει χάσει όλα και δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει πια,
αρχίζει να δείχνει τα νύχια και τα δόντια του..
Σας τρομάζω;;;;

Πάντα προσπαθούσα να πω αυτά που σκεφτόμουν,
αλλα στην προσπάθειά μου να μην πληγώσω κόσμο,
έχανα την ουσία..
Όσα έλεγα έμοιαζαν με σταγόνες από βροχή που πέφτε πάνω στο τζάμι.
Την ακούς αλλά δε σε βρέχει!!

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, τα λέω χύμα.
Λέω:
«Λυπάμαι αλλά δεν σε εμπιστεύομαι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν σας πια»,
ή « πόσο άρρωστος και μαλάκας είσαι»,
και νιώθω υπέροχα.
Μ’ αρέσει πολύ να βλέπω την αντίδραση σας.
Έκπληξη και δήθεν λύπη μαζί..
Έτσι είναι, η αλήθεια πονάει.
Στην τελική καλύτερα να πονάει αυτή παρά εγώ.

Με αυτόν τον τρόπο έχω καταφέρει να αποκαταστήσω τη λιακάδα στο δικό μου ουρανό.
(κάτω απο τον οποίο βρίσκεται και το μωρο μου..)
Είμαι καλά με μένα.
Δε σκέφτομαι και είναι υπέροχο.
Δεν επεξεργάζομαι τίποτα.
Δεν χρειάζεται να επεξεργαστώ το πως θα πω αυτό που σκέφτομαι.
Απλά το λεω, και όποιον πάρει ο Χάρος..

Όμορφα.. Όλα κυλάνε όμορφα, ήρεμα και λιακαδερα..


Υ.Γ:
Καλά που είσαι κι εσύ
να μ' αγαπάς πιο πολύ
και να μου λες δυο καινούρια παραμύθια
Καλά που είσαι κι εσύ
να μ' αγαπάς πιο πολύ
και που και που να μου κρύβεις την αλήθεια...

(Σε σένα που μ’ αγαπάς πάνω και πέρα από όλα)