Μια φορά και ενα καιρο....

Εδώ και καιρό δεν σας αρέσουν αυτά που ακούτε ε;;
Δεν το προσπαθώ, αλήθεια, απλά μου βγαίνει.
Λέω ακριβώς αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να τα φιλτράρω.
Για την ακρίβεια, δεν θέλω να τα φιλτράρω..
Αν τώρα βέβαια το γεγονός πως έπαψα να χαϊδεύω αυτάκια, με κάνει σκύλα,
να σας ενημερώσω πως μπορώ άνετα να υποστηρίξω και αυτό το ρόλο.!!!

Ξέρετε πως είναι αλήθεια όσα λέω , απλά σας φαίνεται περίεργο να τα ακούτε ε;;;
Συμβαίνουν αυτά.
Δεν φταίω εγω για αυτό.
Όταν κάποιος έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά του,
Όταν τα έχει χάσει όλα και δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει πια,
αρχίζει να δείχνει τα νύχια και τα δόντια του..
Σας τρομάζω;;;;

Πάντα προσπαθούσα να πω αυτά που σκεφτόμουν,
αλλα στην προσπάθειά μου να μην πληγώσω κόσμο,
έχανα την ουσία..
Όσα έλεγα έμοιαζαν με σταγόνες από βροχή που πέφτε πάνω στο τζάμι.
Την ακούς αλλά δε σε βρέχει!!

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, τα λέω χύμα.
Λέω:
«Λυπάμαι αλλά δεν σε εμπιστεύομαι, δεν εμπιστεύομαι κανέναν σας πια»,
ή « πόσο άρρωστος και μαλάκας είσαι»,
και νιώθω υπέροχα.
Μ’ αρέσει πολύ να βλέπω την αντίδραση σας.
Έκπληξη και δήθεν λύπη μαζί..
Έτσι είναι, η αλήθεια πονάει.
Στην τελική καλύτερα να πονάει αυτή παρά εγώ.

Με αυτόν τον τρόπο έχω καταφέρει να αποκαταστήσω τη λιακάδα στο δικό μου ουρανό.
(κάτω απο τον οποίο βρίσκεται και το μωρο μου..)
Είμαι καλά με μένα.
Δε σκέφτομαι και είναι υπέροχο.
Δεν επεξεργάζομαι τίποτα.
Δεν χρειάζεται να επεξεργαστώ το πως θα πω αυτό που σκέφτομαι.
Απλά το λεω, και όποιον πάρει ο Χάρος..

Όμορφα.. Όλα κυλάνε όμορφα, ήρεμα και λιακαδερα..


Υ.Γ:
Καλά που είσαι κι εσύ
να μ' αγαπάς πιο πολύ
και να μου λες δυο καινούρια παραμύθια
Καλά που είσαι κι εσύ
να μ' αγαπάς πιο πολύ
και που και που να μου κρύβεις την αλήθεια...

(Σε σένα που μ’ αγαπάς πάνω και πέρα από όλα)