Αν ακούς..

Πάλι σου μιλάω...

..και ξέρω πια πως δεν ακούς..

Αν άκουγες, θα ήσουν εδώ.

Αλλά θα μου πεις, μπορεί να ακούς και να μη σε νοιάζει.

Δεν έχει σημασία τελικά αν ακούς.

Εγώ να τα πω θέλω.

Πνίγομαι μ' ακούς;;

Δεν μπορώ να πάρω ανάσα.

Παίρνω μικρές,κοφτές ανάσες απόγνωσης, που φτάνουν ίσα για επιβίωση..

Από ζωή τίποτα.

Και αναρωτιέμαι, που είναι καλύτερα;;

Στην πραγματικότητα που επέλεξα, ή στο παραμύθι που απέρριψα..

Αν και την ξέρω την απάντηση εδώ και χρόνια..

Και τί δεν θα έδινα να μπορούσα να πάρω πέντε πράγματα από την πραγματικότητα που ζω, και να χωθώ μαζί τους στο παραμύθι που μου έταξες..

Εκεί ήταν όλα όμορφα και λιακαδερα, και ας ήταν ψέμα.

Τη βαρέθηκα την πραγματικότητα.
Και τις αλήθειες τις βαρέθηκα,ακούς;;;

Βαρέθηκα και τα πρέπει και τα δεν πρέπει.

Μόνο να φύγω ΘΕΛΩ..

Δεν είμαι καλά ,ακούς;;
Παει καιρός τώρα..

Και δεν περνάω καλά..

Δεν κάνω πράγματα που αγαπάω,
και σπάνια βλέπω ανθρώπους που με κάνουν να γελάω.

Η ζωή μου έγινε πολύ πρέπει και ελάχιστα θέλω...

Και ζορίζομαι..

Και βγάζω νύχια,και υψώνω τοίχους..

Και οι μέρες δεν έχουν πολλά χαμόγελα..

Και εγώ δεν ζω χωρίς χαμόγελα..ακούς;;

Γιατί δεν ακούς;;