Λιακάδα

Δέχτηκε ένα υπέροχο ξύπνημα σήμερα το πρωί..
Η μέρα ξεκίνησε με χαμόγελα, όπως κάθε πρωί άλλωστε, αλλά σήμερα ήταν αλλιώς..
Τεντώθηκε και καλημέρισε το μωρό της.
Ετοιμάστηκε για δουλεία, με μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό της..
Μέσα από τα κλειστά πατζούρια του σπιτιού, θα ορκιζόταν πως έξω έχει λιακάδα..
Βγαίνει από το σπίτι και βλέπει συννεφιά..
Χαμογελάει..
Ε και;; μονολογεί..
¨Πάνω από το σύννεφα θα έχει ήλιο..
Εκεί θα αράξω σήμερα¨

Στη διαδρομή για τη δουλειά σιγοτραγουδούσε..
Το player είχε στραβωμένη διάθεση και έπαιζε λυπημένα τραγούδια..
Ίσως να έφταιγε η διάθεση της, τη στιγμή που «εγραφε» το cd την περασμένη Παρασκευή,
αλλά σήμερα δεν είχε σκοπό να ακούσει τέτοια τραγούδια..

Άλλαξε δισκάκι, και επέλεξε κάτι πιο δυνατό..
Άρχισε να χτυπά ρυθμικά το ταμπλό με τα δάχτυλά της ,
την ώρα που ο οδηγός του διπλανού αυτοκίνητου είχε
όρεξη για πρωινές γνωριμίες.
Δεν τον στραβοκοίταξε..
Αντιθέτως του χαμογέλασε και ξεκίνησε με το σήμα του τροχονόμου..

Τον συμπαθεί πολύ αυτόν τον τροχονόμο..
Κάθε πρωί κάνει τα ίδια πράγματα αλλά μάλλον γουστάρει πολύ τη δουλειά του..
Οι κινήσεις του μοιάζουν με καλοδουλεμένη χορογραφία..
Χαμογελά και σ’ αυτόν!!!

Φτάνει στη δουλειά, ακούγοντας το αγαπημένο της τραγούδι.
Μπαίνει στο γραφείο, φτιάχνει καφεδάκι(θειο δώρο) και ανοίγει το pc.
Η πρώτη τζουρίτσα της χαϊδεύει απαλά τον ουρανίσκο,
δίνοντας γεύση στο πρωινό της..

Διαβάζει κάτι και η πρώτη σκέψη που της περνάει από το μυαλό,
την κάνει να πιστέψει πως είναι ακόμα εκείνο το καλό παιδί που ήξερε..

Ίσως να φταίει το πρωινό χάδι, ίσως ο τροχονόμος, ίσως το αγαπημένο της τραγούδι,
αλλά το σίγουρο είναι πως πέρα από τις αφορμές εκείνη συνεχίζει να είναι το καλό παιδί που πάντα ήξερε.
Κανείς τελικά δεν είχε καταφέρει να τη φθείρει, να την (μετ)αλλάξει..
Κανείς και τίποτα.

Χαμογέλασε, ήπιε μια δευτερη γουλιά από τον καφέ της και γύρισε στη δουλειά..

Μπορεί τα άσχημα όνειρα να παραμονεύουν, το ίδιο και οι μπόρες,
αλλά πάνω από τα σύννεφα έχει λιακάδα!!!!
Εκεί θα αράξει (από) σήμερα!!!!

Ανάσα

Ανάσα..
Νιώθει πως μπορεί να πάρει ανάσα ξανά, αβίαστα.
Νιώθει τον κόμπο από το λαιμό της να έφυγε.
Είναι καλά.
Δεν ξέρει για πόσο ..για όσο.
Περνάει καλά.
Ξεχνάει ή μήπως απλά αρνείται να θυμάται;;
Δεν έχει σημασία.
Το πρώτο βήμα έγινε.
Ξανασηκώθηκε και χαμογέλασε στο σήμερα, στο τώρα και γιατί όχι στο αύριο.
Όλα τα αλλά τα βάζει πίσω της σαν ένα κακό όνειρο.
Είναι ικανή να μην ξανακοιμηθεί ποτέ, για να μη δει ποτέ ξανά αυτόν τον εφιάλτη.
Όλα ήταν ένα κακό ονειρο.. Όλα..

....

Θέλει να ξεσπάσει και δεν μπορεί.
Ο θύμος, η οργή και τα νευρά ξεχειλίζουν.
Την ξεπερνάνε.
Αδυνατεί να το διαχειριστεί και χάνει τη μπάλα.
Σιχάθηκε έναν άνθρωπο που είχε αγαπήσει τόσο.
Που εκτιμούσε και εμπιστευόταν.
Σιχάθηκε και μίσησε.
Δεν είναι παιδί. Δε λέει λέξεις που δεν εννοεί.
Ξέρει τη βαρύτητα των λέξεων.
Τη βαραίνει κάθε γράμμα.
ΣΙΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΜΙΣΗΣΕ όσο ποτέ στη ζωή της.
Πολύ, πάρα πολύ.
Θυμώνει κάθε λεπτό και πιιο πολύ, με την ίδια.
Που της επέτρεψε να νιώσει όλα αυτά, να πάθει όσα έπαθε.
Δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της .
Ποτέ πριν δεν θέλησε το κακό κάποιου, και τώρα το θέλει.
Δεν φαντάζεσαι πόσο το θέλει…
Και νιώθει κακός άνθρωπος. Πάντα έλεγε πως ήταν καλό παιδί, και τώρα…
Γιατί άφησε ένα σίχαμα να τη φθείρει έτσι.. Γιατί αφέθηκε;;
Οργη..

Σσσσσς σώπα…σώπα…

Anathema - Angels Walk Among Us

Σσσσσς Σώπα..

…Ο γνωστός κόμπος στο στομάχι επέστρεψε.
Γιατί τώρα;; Γιατί πάλι.;
Χαϊδεύει το κεφάλι της και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της
πως όλα είναι καλά..
Παίζει ταυτόχρονα το ρόλο της μαμάς και του παιδιού.
Σσσσς.. σώπα, σώπα
Και τότε ο κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό και τα μάτια γυαλίζουν λίγο πριν
ξεσπάσουν οι μπόρες..
…και αυτές δεν αργούν..
Αλλά ο κόμπος δεν φεύγει…
Εκεί, επιμένει και χτυπάει ύπουλα μέσα στο κεφάλι της.
Φτάνει πια, φτάνει.. βαρέθηκα!!



Πόσο θα ήθελε να ήταν η μαμά της δίπλα της!
Πάντα κατάφερνε να διώχνει τόσο τα θεριά, όσο και τα σύννεφα,
και να αποκαθιστά την ασφάλεια και τη λιακάδα…
Πόσο χρειάζεται εκείνη την αγκαλιά, που μύριζε μανούλα!!!
Που πάντα της έλεγε πως εκεί μέσα δεν μπορεί νατ ην πειράξει κανείς. ΚΑΝΕΙΣ!!
..και τι δεν θα έδινε για εκείνη την αγκαλιά, και τι δε θα έδινε για να γύριζε
το χρόνο πίσω..

Ένα αξιοπρεπές τέλος ρε!!!

Όπως βλέπετε, τον τελευταίο καιρό δεν έχω και πολύ όρεξη – έμπνευση να γράψω.
Γυρνάνε πολλά στο μυαλό μου. Συμβαίνουν διάφορα στη ζωή μου, αλλά αδυνατώ ή ίσως δεν θέλω να τα αναλύσω.
Κάποιες καταστάσεις και για την ακρίβεια κάποιοι άνθρωποι παίζουν με τα όρια και τις αντοχές μου. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι που στέκονται δίπλα μου και με στηρίζουν.
Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν είναι εδώ επειδή νοιάζονται για μένα πραγματικά , ή επειδή θέλουν να σταθούν απέναντι στους άλλους. Μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο μαζι. Ποιός ξέρει;;
Πάντως χαίρομαι πως τους έχω.. Δεν έχει σημασία για πόσο.. Για όσο…

Σε αυτή τη φάση που είμαι περνάω καλά,ταξιδεύω, ονειρεύομαι, χαμογελάω,δοκιμάζομαι, τσαντίζομαι, βρίζω, παίρνω ανάσα και πάλι από την αρχή..
Στενοχωριέμαι όμως.. Πολύ.. Πάρα πολύ. Είναι τόσο κρίμα να αφιερώνεις χρόνο, ψυχή και αγάπη, να μοιράζεσαι όνειρα και σκέψεις με κάποιους ανθρώπους και μετά αυτοί να αποδεικνύονται τόσο μα τόσο …. άντε να μη ρίξω το επίπεδο της ανάρτησης.. Άντε!!! Πραγματικά απορώ πώς γίνονται κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν ίχνος αξιοπρέπειας.

Δεν θα το αναλύσω όμως, ούτε θα καταναλώσω ένα ακόμα λεπτό για να το σκεφτώ..
Δεν αξίζει.
Το μόνο που εύχομαι είναι αυτοί οι κάποιοι να φύγουν σύντομα τόσο από τη ζωή μου, όσο και από το μυαλό μου.
Ένα αξιοπρεπές τέλος ρε!!!Έλεος!!!