Όλα είναι όπως πριν, όπως 10 χρόνια πριν!!

Πολλά χρόνια πριν, με χαρακτήριζε μια έντονη βιβλιοφαγία…
Έκανα τα πάντα, για να καταφέρω να ξεκλέψω χρόνο από τα διαβάσματα του σχολείου,
για να καταφέρω να φτιάξω ένα φραπεδακι,
να κάτσω στο πρώτο σκαλάκι του δωματίου μου και να ταξιδέψω σε κόσμους μακρινούς,
μέσα από τις σελίδες ενός Βιβλίου..
Οι χιλιάρες (σελίδες) έφευγαν μέσα σε δυο-τρεις μέρες…..
Δεν κοιμόμουν, δεν έβγαινα από το σπίτι, δεν πολυδιαβαζα τα μαθήματα μου,
μονό και μονό για να τελειώσω το Βιβλίο που είχα ξεκινήσει,
και όταν αυτό τέλειωνε,
απογοητευόμουν επειδή έπρεπε να γυρίσω στην πραγματικότητα…

Αγόραζα Βιβλία το ένα πίσω από το άλλο..
Και διάβαζα.. διάβαζα.. διάβαζα…
Μέχρι που μια μέρα ξεκίνησα ένα Βιβλίο που δεν μου άρεσε..
Διάβαζα σελίδα τη σελίδα με το ζορι..
Διάβασα καμία διακοσαριά σελίδες, και κατάλαβα πως δεν…
Δεν με ευχαριστούσε, δεν με ταξίδευε, δεν μου δημιουργούσε εικόνες ούτε συναισθήματα.
Δεν περίμενα πως και πώς να τελειώσω τα μαθήματά μου, ώστε να συνεχίσω να διαβάσω το Βιβλίο μου..
Και τότε το παράτησα.
Κάτι είχε αλλάξει.
Δεν ξαναγόρασα Βιβλίο από τότε.
Έτσι ξαφνικά.
… αλλά μου έλειπε τόσο αυτή η αίσθηση..

Στα χρόνια που πέρασαν, έπεφταν κατά καιρούς Βιβλία στα χέρια μου, που είτε τα διάβαζα με το ζόρι,
είτε τα ξεκινούσα και τα άφηνα στη μέση, είτε δεν τα άγγιζα ποτέ, και τα άφηνα να σκονίζονται, μέχρι να επιστραφούν
στον ιδιοκτήτη τους.
Δεν κατάφερναν να με σηκώσουν ούτε ένα εκατοστό από το έδαφος..
Μου φαίνονταν κενά και αδύναμα..
Το Θ ήταν τόσο διαφορετικό. Η γραμμή του κέντρου δεν είχε κανένα χαρακτήρα.
Το Ν ανίσχυρο. Το τελείωμα της δεξιάς γραμμής δεν μπορούσε να μου δείξει το δρόμο…
…και σίγουρα το Ω δεν ήταν η είσοδος για κανένα κόσμο..
Το ίδιο συνέβαινε με όλα τα γράμματα…
Απογοητευόμουν. Πίστευα πως είχα χάσει τη «φόρμα» μου, πίστευα πως ίσως μεγάλωσα αρκετά
για να μπορώ να κάνω όσα έκανα παλιά με τα Βιβλία μου…

Σκέφτηκα λοιπόν να αγοράσω Βιβλία με νεράιδες και ξωτικά.. Ήμουν σίγουρη πως θα κατάφερναν
να με κάνουν να χρησιμοποιήσω τα φτερά μου..
Ίσως να έφταιγε το timing, που τα φτεράκια ήταν πληγωμένα, αλλά πάλι δεν κατάφερα και πολλά…
Το ταξίδι ήταν σύντομο..
Εγκατέλειψα και πάλι την ιδεα..

..και ο καιρός περνούσε. Βρήκα άλλους τρόπους για να ταξιδεύω,
Τα μόνα Βιβλία που αγόραζα για καιρό, ήταν Βιβλία με χάρτες, βουνά και ποτάμια,
που με οδηγούσαν σε ταξίδια και αποδράσεις πραγματικές…
…αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο..
Τίποτα μέχρι..
Χθες μια ασήμαντη αφορμή (που ίσως δεν είναι και τόσο) με οδήγησε μέχρι το βιβλιοπωλείο..
Αγόρασα τρία Βιβλία.. Δεν έχει σημασία ποιά.
Ανυπομονούσα να σχολάσω από τη δουλεία και να πάω σπίτι για να ξεκινήσω..
Το πρώτο, ξεκίνησα να το διαβάζω στο αυτοκίνητο. Ανυπομονούσα να με πιάσει το φανάρι
Για να διαβάσω άλλες πέντε σειρούλες..

Πήγα σπίτι και έβαλα τα Βιβλία μου στο κομοδίνο..
Το μωρό μου κατάλαβε τη διαφορά..
-Τι έκπληξη είναι αυτή;;; Βιβλία και πάλι;;;
-Ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσω τις απλίκες..
Θυμάσαι που σου έλεγα να τις βάλουμε,
για να μπορώ να διαβάζω στο κρεβάτι;;;;
-Να υποθέσω πως δεν θα δούμε ταινία μαζί ε;;
Θα δω τον αγώνα τότε..
Χαμογέλασα πλατιά..
Έκανα μπανάκι, έβαλα πυτζαμούλες και χώθηκα στο κρεβάτι..
Έκλεισα την πόρτα του δωματίου και έμεινα μόνη με τα Βιβλία μου..
Διάβαζα ασταμάτητα.. και επιτέλους ένιωσα τη διαφορά..
Ένας κόσμος από εικόνες και συναισθήματα απλώθηκε μπροστά μου…
Όλα ήταν όπως πριν, όπως 10 χρόνια πριν..

Πήγε τρεις τα ξημερώματα, για να το πάρω απόφαση να αφήσω το Βιβλίο από τα χέρια μου..
Τα μάτια μου έτσουζαν αλλά δεν ήθελα να σταματήσω.
Έπρεπε όμως .. Το πρωί δεν θα μπορούσα να ξυπνήσω..
Τέσσερεις ώρες μετά, και λίγο πριν φύγω για τη δουλεία, έβαλα το Βιβλίο στην τσάντα μου.
Όλα είναι όπως πριν, όπως 10 χρόνια πριν….