Mess..

…και πάλι ξύπνησε με εκείνο τον κόμπο στο λαιμό…
Πάνε μέρες που κοιμάται και ξυπνάει έτσι.
Γιατι;;; Δεν ξέρει!!
Ως πότε;; Δεν ξέρει!!
Η έκφραση και η διάθεσή της δεν έχουν καμία σχέση με τη γιορτινή φορεσιά που έχει επιλέξει για το σπίτι της..

Ψάχνει να βρει την αιτία.
Παίρνει χαρτί και μολύβι, προσπαθώντας να αριθμήσει τα καλά και τα άσχημα στη ζωή της.
Αν η ζυγαριά γύρει προς τα άσχημα, τότε θα καταλάβει τι φταίει..

Χωρίζει το χαρτί στη μέση. Αριστερά τα καλά, και δεξιά τα άλλα, εκείνα που πονάνε..
Η αριστερή πλευρά γεμίζει. Δεξιά ελάχιστα..

Γέρνει προς τα πίσω το κεφάλι της, για να εξετάσει καλύτερα το χαρτί του απολογισμού…
(Συμβουλή του καθηγητή των μαθηματικών της Β’ Λυκείου..)
Χαμογελάει. Δεν τα ΄χει καταφέρει και άσχημα..
Μπορεί η ζωή να μην της χαρίστηκε, αλλά δεν τα έχει καταφέρει και άσχημα ως τώρα..
Τότε γιατί;; Τι της λείπει;;
Τι προκαλεί εκείνο το κενό που έχει χαράξει πορεία από το στομάχι ως το λαιμό και πάλι κάτω;;;

Τα μάτια γεμίζουν για άλλη μια φορά δάκρυα.
Πόσες φόρες ακόμα;; Μα καλά αυτά τα δάκρυα δε στερεύουν ποτέ;;
Τα σκουπίζει αποφασιστικά και γυρνά στον απολογισμό της..

Το Νο 13 της πρώτης στήλης έχει παραμορφωθεί. Τα δάκρυα αλλοίωσαν τόσο το χαρτί, όσο και τα γράμματα..
Προσπαθεί να διαβάσει τι είχε γράψει εκεί;;; «Είμαι ευτυχισμένη»
Είμαι;; Αναρωτιέται;;
Και αν είμαι τότε τι είναι αυτό που αλλοίωσε τη φράση;;
Και γιατί αυτή τη φράση;;;

Αρχίζει και βάζει ερωτηματικά δίπλα στις φράσεις της αριστερής στήλης..
Ένα, δυο, τρια, πεντε, δεκα, δεκαπέντε..
Η στήλη γεμίζει ερωτηματικά..

Αντιθέτως, οι προτάσεις της δεύτερης στήλης έχουν εξ αρχής επιλέξει ως σημείο στίξης
το θαυμαστικό.. Επαναλαμβανόμενο πολλές φόρες..

Αυτή τη φορά τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα..
Δεν μπορεί!!! Σκέφτηκε..
Μάλλον είμαι υπερβολική.. Μάλλον, ε…ίσως…μπα…δεν μπορεί.. εγώ…
Βλακείες!!!!

Τσαλακώνει το χαρτί, σηκώνεται και πηγαίνει προς το δέντρο για να ισιώσει την κορυφή που δείχνει
να προσπαθεί να ακουμπήσει τη φάτνη!!!
Όλα πρέπει να είναι τέλεια, ή έστω να δείχνουν …