Γερνάω μαμά....

Πάει καιρός...

...και πόσα έχουν αλλάξει απο τότε...

Έλεγα πως το έχω κλείσει αυτό το κεφάλαιο...

Έμπαινα μόνο για να θυμηθώ τί ήμουν τότε, λες και ξέχασα ποτε!!

...Αλλά να...σήμερα είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον..

Σε κάποιον που δεν με ξέρει και δεν τον ξέρω...

Όλοι γύρω μου έχουν τόσα προβλήματα..πολλοί διαβίωσης, και κάποιοι επιβίωσης...

Με τί μούτρα να τους πω τα δικά μου...

Όχι πως και εγώ δεν τραβάω τα ζόρια μου, αλλά γενικά είμαι καλά..

Ή μάλλον είμαι αποφασισμένη να με βλέπω καλά..

Τί και αν τα εργασιακά μου είναι χαλιά...τα επικοινωνιακά μου επίσης...όσο για τα νευρικά μου...αστο!!!!

Αλλά είμαι καλά..

 

Εχθές το βράδυ είδα ένα περίεργο όνειρο...Με γύρισε πίσω στο γυμνάσιο...

Και ξύπνησα με μια έντονη νοσταλγία και ανάγκη, για να γυρίσω το χρόνο πίσω...

Και τί δεν θα έδινα για λίγες μέρες ανεμελιά..

Αρκεί να ήξερα πως όταν θα γύριζα στο σήμερα, τίποτα δεν θα είχε αλλάξει, κανείς δεν θα είχε καταλάβει το παραμικρό, και καμία συνέπεια δεν θα υπήρχε...

 

Θα έκανα μια στάση στα 5 μου...Για μια μέρα στο σχολείο.Για ένα πρωινό φιλί από τη μαμά μου πριν έρθει να με πάρει το σχολικό,που θα το σκεφτόμουν όλη την υπόλοιπη μέρα.Θυμάμαι πόσο ανυπομονούσαν να γυρίσω σπίτι μου...τώρα εκτιμώ αυτή τη γλύκα της προσμονής..

 

Έπειτα μια στάση στα 8..Τότε που περίμενα να πάει η ώρα πέντε το απόγευμα για να βγώ να παίξω με το Νίκο..Τον παιδικό μου φίλο...

Η αναμονή για να περάσει το μεσημέρι, ήταν αβάσταχτη...αλλά ακόμα και αυτή μου λείπει τώρα...

Μου λείπουν τα γέλια, οι καυγάδες και τα παιχνίδια μας...

Τότε που λέγαμε μόνο αλήθειες..
Τότε που το πρωί μαλώναμε, και το απόγευμα ο ένας βρισκόταν έξω απο την πόρτα του άλλου...Τότε που δεν ψάχναμε προτάσεις για να πληγώσουμε τους άλλους..
Τότε που αγαπούσαμε αληθινά....

 

Μετά άλλη μια στα 17 μου.Για μια μέρα στην αγκαλιά του πρώτου μου μεγάλου έρωτα..Τότε που θα μπορούσα να περάσω μια ολόκληρη μέρα, απολαμβάνοντας τα φιλιά του, χωρίς να με ενδιαφέρει αν μας βλέπει ο κόσμος, τί θα πει και τί θα σκεφτει...Τότε που ακόμα τα ερωτικά παιχνίδια περιορίζοντα στα φιλιά, άντε και σε μερικά πονηρεμένα αθώα χάδια...Πόσο πολύ μου λείπουν τέτοιου είδους φιλία συνοδευόμενα από πεταλούδες στο στομάχι...

 

Αλλη μια στα 23..Σε μια καλοκαιρινη διακοπίστικη μέρα, σε ένα Κυκλαδονήσι, με τον άντρα μου...που τότε ήταν το αγόρι μου...Να πιούμε τα απίστευτα, να παίξουμε κιθάρα στην παραλία, να γυρίσουμε ξημερώματα στο δωμάτιο, και να ξυπνήσουμε το μεσημέρι..Καφέ, μπάνιο, φαγητό και πάλι τα ίδια...Για μια βδομάδα..Επειδή τόσο μόνο άντεχε η τσέπη μας...Και μετά να νιώσω τη θλίψη του αποχωρισμού, και τη γλυκιά προσμονή μέχρι να τον ξανασυναντήσω....

 

 

Σίγουρα μια ακόμα...εκεί κάπου στα 27...

Για ένα απογευματινο καφεδάκι με τη μανούλα...

Να ξυπνήσω, να φωνάξω μαααααα και να ακούσω τον ήχο απο το μιξεράκι του καφέ...

Ακόμα κανείς δεν πετυχαίνει τον καφέ μου όπως εσυ...

Σ'αγαπάω τόσο!!!Τι και αν δεν στο λεω συχνα!!!!

 

 

Και μια τελευταία στα 28.. χειμώνα, σε ένα βουνό, με μια σκηνή, και καλή παρέα...Να είμαι μόνο εκεί, και να μην έχω τίποτα πίσω μου για να σκέφτομαι..Να περνάω καλά...Ετσι απλά...Πόση ανάγκη έχω τα πράγματα να κυλάνε απλά...

 

Ίσως να έκανα και άλλη μια στάση, για να ξαναβρώ αυτό που ήμουν όταν ήμουν μαζί σου..και για να σου πω πως δεν σε μισω..Ποτέ δεν τα κατάφερα...Ο,τι και αν έγινε, πάντα θα σε ευχαριστώ για όσα με έκανες να νιώσω..

 

Όλη τη μέρα, το μυαλό μου γυρνάει στα παλιά..Λες και η ζωή μου έφτασε στο τέλος της και περνάει μπροστά απο τα μάτια μου...

Είμαι στο εδώ και το εκεί ταυτόχρονα...όλη μέρα...

Και αυτός ο κόμπος στο στομάχι ανακατέμένος με διαφορα συναισθήματα μου προκαλεί ναυτία....

....και η μέρα κυλά...και εγώ συνεχίζω να νιώθω αυτην την ανάγκη να γυρίσω για λίγο πίσω...

 

Κοιτάζω στον καθρέφτη, και ξαφνικά βλέπω κάτι να γυαλίζει στα μαλλιά μου...

Λεω,"μου κάνεις πλάκα"....κοιτάζω καλύτερα, και βλέπω μια λευκη τρίχα...την πρώτη μου λεύκή τρίχα...

Και πραγματικά αυτά με σοκάρει...Και είναι αστείο να με σοκάρει τώρα κατι τέτοιο...Και ντρέπομαι για αυτο.

 

Τον τελευταιο καιρό έχασα πολλά...

Εχασα τη δουλειά μου, έχασα ανθρώπους που κάποτε θεωρούσα δικούς μου, έχασα την εμπιστοσύνη μου, .... εχασα...έχασα...χάνω και θα συνεχίσω να χάνω,

και κάθομαι και ασχολούμαι με μια τρίχα;;;;;Πραγματικά ντρέπομαι για αυτο...

Απλά νιώθω σαν να έχασα και κάθε τί παιδικό που υπήρχε μέσα μου...

Σαν να έκλεισε κάθε δρόμος για να επιστρέψω σε εκείνη τηνεποχή που όλη μέρα αποζητούσα...

 

Και δεν έχω να το πω πουθενά...Όχι επειδή δεν υπάρχει κανείς δίπλα μου, απλα επειδή κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να ασχοληθεί με τη χαμένη παιδικότητα μου (του)...

Και εγώ έχω τόση ανάγκη να ξαναβρώ το παιδί μέσα μου...

 

Αφήνω τον καθρέφτη μαζί με το χθές, κόβω τη λευκή μου τρίχα, και γυρίζω πάλι στο σήμερα..

Σας κάνω μια τεράστια αγκαλια, και ευχαριστώ το Θεο που σας έχω...

Όσο και αν μου λείπει η ανεμελιά...δεν θα την άντεχα αν δεν σας είχα στη ζωή μου...

Θα τη βρώ την άκρη μου...Πάντα το κάνω...

Όσο για το παιδί....θα ξαναγίνω παιδί μαζί σου...

Και αν έχασα το παιδί που ήμουν τότε, θα το ξαναβρώ μέσα απο τη ζωή σου...ζωή μου!!!!