Έχε το νου σου στο παιδί....

 

Έμεινα καιρό στο σπίτι και έχασα τις μέρες..

Βγήκα και είδα τα σπίτια στολισμένα..

Μπήκε Δεκέμβρης...

...και πού είναι το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα;;;

Γιατί δεν με τρώνε τα δάχτυλα μου για να στολίσω;;;

Το καλικαντζαράκι μου που χάθηκε;;;
 

Βγήκα στα μαγαζιά..Να το αναζητήσω σε στολισμένες βιτρίνες και γεμάτες

σακούλες..Σε φιόγκους και ιλουστρασιόν χαρτί...

Άδειασα δυο φορές το πορτοφόλι μου, και γέμισα άλλες τόσες το πορτ παγκάζ

αλλά τίποτα..
 

Έπειτα χώθηκα στο πατάρι..

Γέμισα χρυσόσκονες και χιονονιφάδες...

Κατέβηκα ανάμεσα σε κούτες και σακούλες γεμάτες στολίδια, αλλά πάλι τίποτα...

Το μόνο που ήθελα ήταν να τα ξαναστιβάξω όλα στο πατάρι...

Καμιά όρεξη για στολίσματα, λαμπάκια και γιρλάντες...

Έβγαλα προσεκτικά από το κουτάκι της την αγαπημένη μου χιονόμπαλα...

Την έστριψα τρεις φορές για να αρχίσει το χιόνι να πέφτει ρυθμικά με το τραγούδι...

Πριν τελειώσει η μουσική, την είχα ξαναβάλει στο κουτί και την είχα παρατήσει στη γωνιά της..

Καμία συνέπεια, κανένα αποτέλεσμα, μηδέν συναισθήματα...
 

 

Έβαλα σκούφο, γάντια και κασκόλ,

και ανέβηκα στο βουνό.

Να παγώσει το πετσί μου, να δω μια μικρή νιφάδα, να ταξιδέψω μέσα της

μήπως και το βρω εκεί πουθενά κρυμμένο...

Άρπαξα ένα κρύωμα, έχασα και ένα γάντι, αλλά το πνεύμα πουθενά!!!

 

Πήρα παρεάκι και βγήκα για ποτό..

Να δω τη στολισμένη βραδινή Αθήνα, μπας και  νιώσω κάτι...

Μπήκαμε στη μπυραρία και κάτσαμε ακριβώς κάτω απο το στολισμένο

 πάνω στον τοίχο μισό δέντρο, μήπως περάσει ο σερβιτόρος,

το σκουντίξει και πέσει μια στάλα Χριστουγέννων πάνω μου...

Δυο ώρες τρείς μπύρες και αρκετές κουβέντες μετα,

το δέντρο ήταν στη θέση του, και εγώ απραγη έπαιρνα το δρόμο της επιστροφης...
 

Απογοητευμένη, σκέφτηκα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί...

Γύρισα σπίτι, και χώθηκα στον καναπέ.Πήρα κουβέρτα, ζεστή σοκολάτα και κοντρόλ,

και έκατσα να δω την αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ταινία...

Εκείνη που βλέπω κάθε χρόνο, συνήθως μετά το στόλισμα του δέντρου...

Η ταινία τέλειωσε, το ίδιο και η σοκολάτα, αλλά εγώ τίποτα...

 

Τότε άρχισα να σιγοτραγουδάω Διάφανα Κρίνα...

Κακό...πολύ κακό...

 

...και τότε κατάλαβα...

Αυτό που έχανα αθόρυβα εδώ και καιρό, αυτό που έπρεπε να ψάχνω, δεν είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων..

Αυτό είναι στη θέση του...

Τα μάτια εκείνου το μικρού παιδιού που κουβαλούσα μέσα μου, που το αναζητούσε και το έβρισκε πάντα τέτοια εποχή, που ξυπνούσε τον καλικάτζαρο μέσα μου και τα έκανε όλα να δείχνουν όμορφα και γιορτινά.....

......αυτό με έχει εγκαταλείψει, γιαυτό όλα είναι αλλιώς...

...και τότε πανικοβλήθηκα...