Κάθε φορα....

Κάθε φορά που τα πράγματα αγριεύουν και με αγριεύουν...ψάχνω τρόπο για να χωθώ σε εκείνη τη γωνιά του μυαλού μου....

...για να ταξιδέψω σε έναν παραμυθένιο κόσμο, που όλα μα όλα θα είναι ακριβώς όπως  τα θέλω..

Κάποτε ήταν εύκολο..Έκλεινα τα μάτια, πάγωνα το χρόνο και απλά ταξίδευα..

Τώρα πια είναι σχεδόν ακατόρθωτο... χρειάζομαι "δεκανίκια"...

...Χρειάζομαι κάτι, για να μου ανοίξει μια τόση δα πορτούλα, που ίσα θα χωράει να περάσει το μικροσκοπικό κορμί μου, και τα λαβωμένα-σχεδον άχρηστα πια- φτεράκια,

που θα οδηγεί σε εκείνον τον άλλο κόσμο που τόσο πολύ χρειάζομαι.....

...και αυτό το κάτι ξέρω ακριβώς πού θα το βρώ...μόνο που φοβάμαι..
 

Έχω την ανάγκη να χωθώ και να χαθώ μέσα σε ένα βιβλίο..

Να πετάξω στον τον ουρανό, να θαφτώ μέσα στο χώμα,

να χορέψω με τα ξωτικά, να λουστώ απ΄το φεγγάρι...

Να ταξιδέψω όπου δεν μπορεί να πάει ο νους από μόνος του..

Να διαβάζω και να γίνομαι ένα με το χαρτί...

Να μην υπάρχει τίποτα στο δωμάτιο, παρα μόνο το βιβλίο και το αναμμένο φως..

Εγώ να έχω χάσει την υπόστασή μου, και να βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στις σειρές και τα γράμματα...

και να ρέω...απλά...

Έχω τόσο ανάγκη αυτο το ταξίδι....αλλά δεν έχω την πολυτέλεια...

Δεν μπορώ να το ζήσω όπως εγώ θέλω...

Με ξέρω..Ξέρω πως δεν μπορώ να συγκρατηθώ...
Πως δεν έχω μέτρο...
Πως δεν μπορώ να είμαι και εδω και εκεί....

Και πρέπει να είμαι εδώ...πάντα εδώ...μόνο εδώ...

Για εκείνο το απέραντο γαλάζιο που με περιμένει...που δεν μπορεί χωρίς εμένα και εγώ χωρίς αυτό....

..και μένω εδω...

Είναι το μόνο που μπορώ...

...Αλλά πόσο μου λείπει το εκεί...