Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον...

                                

 

Κοιτάζω στο κοντινό παρελθόν και νιώθω πως είναι δέκα ζωές πίσω...

Τα πάντα έχουν αλλάξει..

Εγώ έχω αλλάξει...

 

Πράγματα που λάτρευα να κάνω, τα αποφεύγω από φόβο,

και ανθρώπους που αγαπούσα να βλέπω, τους αποφεύγω από τρόμο...

 

Η παρέα μου αποτελείται από ανθρώπους που δεν υπήρχαν στη ζωή μου τότε, ή απλά είχαν μπει στον πάγο...

..και η τότε παρέα μου έχει προ πολλού χαθεί μέσα σε αυτόν..

Ακόμα γελάω -και θυμώνω- με τον εαυτό μου, για το πόσους ανθρώπους άφησα να μπουν στη ζωή μου ...άσκοπα...

 

Περνάω τις περισσότερες μέρες του μήνα στο σπίτι, και πραγματικά το χαίρομαι...

-τι και αν αυτό με τρομάζει-.

..και όταν φεύγω από αυτό, ανυπομονώ να γυρίσω...

Υγιές;;;Καθόλου!!!

 

Κάποτε δε με ένοιαζε και πολύ το τομάρι μου.

Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μη σακατευτώ πολύ,

και τρέχω τσάμπα τους ανθρώπους που με αγαπούν..

Όταν έφευγα για να κάνω κάτι extreme, άφηνα σημείωμα κάτω από το μαξιλάρι μου,

και ζητούσα συγνώμη από εκείνους που θα άφηνα πίσω, σε περίπτωση που πάθαινα κάτι και δε γύριζα...

Τόσο χαζό παιδί ήμουν!!!

 

....και τώρα τρέμω μην πάθω κάτι, τρέμω να μη σε αφήσω πίσω...

και μου κόβεται η ανάσα, στην ιδέα οτι μπορεί να πάθεις κάτι εσύ...

Ξεχειλίζω από συναισθήματα που δεν μου είναι καθόλου γνώριμα...

...και έχω ελάχιστο χρόνο ελεύθερο για να συνειδητοποιήσω τί μου συμβαίνει..

 

Τότε έτρεμα μη γίνω αυτό που είμαι τώρα, και τώρα τρέμω μη γυρίσω σε αυτό που ήμουν τότε...

...όχι επειδή δεν το αγαπούσα αυτό που ήμουν, αλλά επειδή τότε δε θα χωρούσες στη ζωή μου..

..και εσένα σε αγαπάω περισσότερο από αυτό που ήμουν, που είμαι ή που θα γίνω ποτέ..

 

Μάλλον έχει να κάνει με αυτό που λένε για τους ωκεανούς και τις μπανιέρες...

Πώς να βολευτώ σε μια μπανιέρα τώρα πια;;;

 

Κρυφοκοιτάζω στο παρελθόν για να δω τί ήμουν...

...και τα γράφω εδώ, για να τα βλέπω όταν δεν έχω χρόνο να σκεφτώ...

Για να τα βλέπω και να μην τα ξεχνάω...

Επειδή θυμάμαι ακόμα το πόσο φοβόμουν μην ξεχάσω το πως ένιωθα μέσα στη παλιά ζωή μου και χαθώ μέσα στη νέα...

Θυμάμαι τόσο εσένα που σου το έλεγα κλαίγοντας, όσο και εκείνον που μου το έλεγε με τρεμάμενη φωνή...

...και τώρα πια κανένας από τους δυο σας δεν είναι στο παρόν μου...

Αλλα εγώ συνεχίζω να θυμάμαι τα πάντα!!!

 

Το αγαπώ το παρελθόν μου...και τα λάθη μου, και τα σωστά μου...

και κυρίως όσα έκανα, που είναι αυτά που μου λείπουν πιο πολύ..

 

Έρχονται ώρες που σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερα αν δεν είχα το συγκεκριμένο παρελθον,αν δεν είχα κανει όσα έκανα.

Σίγουρα δεν θα είχα κάτι να μου λείπει τόσο πολύ..

Αλλα απο την άλλη....μπα...όχι...Άξιζε ρε γαμωτο....

 

...και η ζωή συνεχίζεται...αλλά είναι μια άλλη Ζωή....

 

 

 

..και τότε πώς συνεχίζεται;;;