Παραμύθι με άσχημο τέλος

"Πόσο καιρό έχει να σου πει κάποιος ένα όμορφο παραμύθι;;;
Με δράκους και νεράϊδες, που να μην έχει απαραίτητα καλό τέλος;;;;


Άκου λοιπόν...
Ήταν κάποτε ένας δράκος.
Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο,πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του,
και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια νεράϊδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του...
Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η νεράϊδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση... όμως του απάντησε:
- Όχι.. όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.


Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει...
όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράϊδα...
Θέλησε να τη φιλήσει... μα η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.
Ο δράκος δάκρυσε... όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή νεράϊδα πέθαινε στην αγκαλιά του...
...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...
...ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ...
...ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ..."

Αν και κυκλοφορεί αρκετό καιρό στο διαδίκτυο, εγώ το διάβασα μόλις πριν λίγες μέρες..
Μου το έστειλε ένας παλιός μανιταρένιος φίλος...
Ναι ναι...καλά το έγραψα...μανιταρένιος..

Όπως όλα τα μανιταράκια έτσι και αυτός εμφανίστηκε στη ζωή μου ξαφνικά..
Μπορεί το "έδαφος" να ήταν κατάλληλο, γεμάτο υγρασία, πολλές βροχές, και αρκετό σκοτάδι...αλλά εγώ δεν τον περίμενα..

..και οχι απλά δεν τον περίμενα, νόμιζα πως δεν τον ήθελα καθόλου στη ζωή μου....
..και επειδή υπάρχουν πολλά είδη μανιταριών, και εγώ είχα πρόσφατα φάει τα μούτρα μου με ένα τέτοιο, παραισθησιογόνο και δηλητηριώδες...
..συνεχώς τον ξερίζωνα και εκείνος κάθε τόσο ξαναφύτρωνε...

Μέχρι που με επιμονή και υπομονή κατάφερε να με πείσει πως δεν ήταν σαν τα άλλα μανιτάρια...
Ήταν ένα αστείο μανιταράκι, με μια δόση παραισθησιογόνου,
 που με ταξίδευε και με έκανε να χαμογελάω...

Βεβαια ο καιρός πέρασε και το μανιταράκι έφυγε...
...αλλα που και που εμφανίζεται ίσα για να δώσει το παρόν...
...και έπειτα χάνεται ξανά!!!

Όπως και να έχει, ο,τι και αν έγινε, θέλω να ξέρει πως εκείνο το κομματάκι που λέγαμε,
του ανήκει και θα είναι πάντα δικό του...
...τι και αν δεν μπορούμε να τα λέμε τώρα πια...
Εγώ έχω κρατήσει ΜΟΝΟ τα καλά..

...και πως ακόμα περιμένω το τέλος απο εκείνο το παραμύθι που άφησε στη μέση...