Σώπαινε!!

Σσσσσ...μη μιλάς..

Την αλήθεια και την ειλικρίνεια που με τόσο πάθος ζητούν από εσένα...δεν την αντέχουν..

΄Η θα λες αυτά που θέλουν να ακούσουν ή θα βρίσκεσαι απέναντί τους...εχθρός, (κατα)κριτής...

Για αυτό σου λέω...σώπαινε...

 

Τι και αν όταν σωπαίνεις, φαίνεσαι αδιάφορη στα μάτια τους, και αρχίζει πάλι το παιχνιδάκι των ερώτησεων...

-Τί έχεις;

-Γιατί δε μιλάς;

-Τί μου κρύβεις;;

-Τί έκανα;;

-Εγώ φταίω;;

 

..και πάλι από την αρχή..

Ανοίγεις το κουτάκι και όποιον πάρει ο Χάρος...

...και εκεί που πας να νιώσεις ανακούφιση, που είσαι αληθινή,

αρχίζει πάλι ο καυγάς....

 

...και πάντα καταλήγει σε βαριές κουβέντες...

...που μένουν στο μυαλό σου, και κάνουν την αγάπη να μικραίνει...

κάθε μέρα και μια ίντσα...κάθε κουβέντα και ένα εκατοστό...

 

 

..και καταπίνεις, και σωπαίνεις, και ξανακαταπίνεις....

και αρχίζεις να κατηγορείς τον εαυτό σου...να μονολογείς

"αφού τα ξέρω, τί μιλάω;"

"τί το ανοίγω το ρημάδι;"

"αφού μιλάω σε τοίχο, γιατί μιλάω;;;;"

 

Και αποφασίζεις να σωπασεις.

Ανοίγεις το συρταράκι με τις μάσκες, και φοράς εκείνη την όμορφη, τη χαμογελαστή, τη "δε συμβαίνει τίποτα"

Τη φοράς μια μέρα, μια βδομάδα...ένα μήνα...και όλα είναι μια χαρα..

Μέχρι που τα αυτιά σου πληγιάζουν από το λάστιχο, και αποφασίζεις να τη βγάλεις...

 

Και τότε ακούγονται άλλες ατάκες..

"Άλλαξες", "δεν είσαι αυτή που γνώρισα" "σκέφτεσαι ύπουλα¨και πολλά άλλα τέτοια όμορφα...

...και εκεί είναι που αρχίζεις να το χάνεις..

Ανάσες...

 

Και μετά προσπαθείς να το ξεχάσεις...

και χαμογελάς...σαν να μη συνέβη τίποτα...

 

Μέχρι την επόμενη αφορμή ,την επόμενη σπίθα, που θα ανάψει τη φλόγα, και το σύμπαν θα πάρει ΦΩΤΙΑ!!!