Τάλγκο

...Θα διάβαζα μέχρι είκοσι φορές το κάθε γράμμα σου,
το διάβαζα δυο-τρεις φορές όταν ερχόταν,
το φιλούσα, το έχωνα στη τσάντα μου, το ξαναδιάβαζα στο λεωφορείο.
Το κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου να μη μου το κλέψουν,
μη μου το αρπάξει κανείς, το κρατούσα όπως κρατάει
η μάνα το χέρι του παιδιού της όταν διασχίζουν κεντρική λεωφόρο.
Είμασταν συνεχώς μαζί, οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου είχαν καταντήσει ωχροί σαν αναμνήσεις. 
Μου έτυχε να βρεθώ με μεγάλη παρέα στο εστιατόριο χωρίς να πω ούτε ν'ακούσω λέξη.
Κάποια στιγμή το μάτι μου καρφώθηκε σε μια άδεια καρέκλα όπου σιγά-σιγά εμφανίστηκες εσύ και μου χαμογέλασες. 
Οι άλλοι έπαψαν να υπάρχουν.
Για μένα, η μόνη κατειλημμένη καρέκλα ήταν αυτή η καρέκλα, 
η κενή ...
 
Τάλγκο, του Βασίλη Αλεξάκη