Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Θυμάσαι;;;




Θυμάσαι καρδιά μου;;;
Τέσσερα χρόνια πριν...
Στέκαμε στα ψηλά της Πάρνηθας, και κοιτάζαμε τον Υμηττό λέγοντας πως ποτέ δεν είχαμε πάει κατά κει...
Μας είχε μαγέψει το ατελείωτο πράσινο της Πάρνηθας, και πιστεύαμε πως ο Υμηττός δεν είχε κάτι να μας προσφέρει...
Λέγαμε πως ούτε τα σύννεφα δεν κάθονταν να ξαποστάσουν πάνω του...
Δυο χρόνια πριν, η είδηση για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα έπεσε σαν κεραυνός..
Δεν πιστεύαμε πως υπάρχουν άνθρωποι που θα σκέφτονταν να κάψουν αυτό το βουνό...και όμως συνέβη..
Και η πυρκαγιά έκαιγε...και έκαιγε...και έκαιγε.. Ζώα και δέντρα κάηκαν, πηγές μολύνθηκαν..
Πέρασαν δυο εβδομάδες μέχρι να τολμήσουμε να πάμε να δούμε το μέγεθος της καταστροφής.
Ακόμα θυμάμαι την έκφρασή μας μετά τη στροφή.. Ακόμα θυμάμαι πόσο πόνεσε αυτή η εικόνα..
Πηγαίναμε κάθε Κυριακή μετά από αυτό....
Σαν φόρο τιμής στο βουνό αυτό που τόσες Κυριακές, απλόχερα μας χάριζε τα "καλούδια" του...
..Kαι αναρωτιόμαστε συνεχώς.... Τα παιδιά μας τι θα βρουν;;;;;
Πώς να μετατρέψω σε λόγια όλες αυτές τις όμορφες εικόνες που έχουν φυλακίσει τα μάτια μου;;
Πώς να πείσω εγώ κάποιον που ποτέ δεν είδε το Ξενία καταπράσινο, πως κάποτε εκεί ήταν παραμυθένια;;;

Και ο καιρός πέρασε.. και οι καταστάσεις το έφεραν και ο Υμηττός έγινε το δεύτερο σπίτι μας..
Περπατήσαμε στις πιο απότομες πλαγιές του, είδαμε πράγματα που δεν πιστεύαμε πως έκρυβε εκείνο το βουνό.. και το αγαπήσαμε..
Δεθήκαμε μαζί του και είδαμε πόσο άδικο είχαμε όλα αυτά τα χρόνια...
Σιγά σιγά οι Κυριακές μας είχαν μοιραστεί στα δυο βουνά, όμως όλο και κέρδιζε ώρες και σιγά σιγά μέρες ο Υμηττός..
Αλλά πάντα η Πάρνηθα ήταν στο πίσω μέρος του μυαλού μας.. Πάντα λέγαμε πως θα ξεκλέψουμε τρεις ώρες ένα απόγευμα για να πάμε να αράξουμε στη δροσιά της..
Όταν ο δρόμος μας έριχνε στα πόδια της, ρίχναμε εκείνο το όλο νόημα βλέμμα, και περνάμε το δρόμο της ανηφοριάς..
Μέχρι το στρατόπεδο και πάλι κάτω…
Έχει ακόμα πολύ δροσιά να μας προσφέρει αυτό το βουνό, ακόμα και αν το είδος μας το πόνεσε τόσο...



Χθες ενημερωθήκαμε για την πυρκαγιά στον Υμηττό...
Από το μπαλκόνι του σπιτιού μας, βλέπαμε τις πυρήνες γλώσσες να αγκαλιάζουν το ένα δέντρο μετά το άλλο..
…και το μπαλκόνι μας είναι ώρες μακριά από τον Υμηττό καρδιά μου…
..Η πυρκαγιά ήταν στα δικά μας τα μέρη.. Σε εκείνα που περπατήσαμε, στα δεντράκια που αναζητήσαμε λίγη δροσιά για να ξαποστάσουμε.. Στα λουλουδάκια που χαζεύαμε την ώρα της ξεκούρασης, την ώρα που τάχα έσκυβα για να φωτογραφίσω, στην προσπάθεια μου να ξεκλέψω μια ανάσα ξεκούρασης.. Πήρε φωτιά το σπίτι μας σου έλεγα…
Ξέρω πως το επόμενο ΣΚ, αν οι πυρκαγιές μας το επιτρέψουν, θα πάμε ξανά εκεί.. ακόμα και αν δεν έχει στάλα δροσιάς να μας προσφέρει.. Ακόμα και αν κόβεται η ανάσα μας από τη μυρωδιά της καμένης σάρκας του Υμηττού…Θα είμαστε εκεί και όταν θα οργανωθεί η δέντροφύτευση.. Θα είμαστε εκεί για να ρίξουμε δυο σταγόνες νερού από το μισοτελειωμένο μπουκάλι μας , στο πρώτο δεντράκι που θα συναντήσουμε, που σίγουρα θα το έχει ανάγκη.. Μικρή η προσφορά μας αλλά αν την πολλαπλασιάσουμε με τις χιλιάδες των ανθρώπων που καθημερινά επισκέπτονται αυτό το βουνό, τότε είναι κάτι...

Πρέπει να κάνουμε όλοι κάτι, ώστε όταν μιλάμε για τις ομορφιές του Υμηττού και της Πάρνηθας, να μη χρησιμοποιούμε τη λέξη Θυμάσαι;;;;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παραμυθάκια